Η ξανθιά που θέλει άλλη μια ευκαιρία

Ω Θεέ μου τι αποτυχία κι αυτή!

Τι τραγική αποτυχία! 

Ποιος να το περίμενε!

Ποιος να το περίμενε; Ε, όχι και ποιος να το περίμενε! Όλοι όσοι είχαν ζήσει στο πετσί τους το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το "λεφτα υπάρχουν" του Γιωργάκη, το αδηφάγο δημόσιο, τις ρεμούλες της ΕΡΤ, τον Άκη, το Λαλιώτη, τα δικά μας παιδιά, τα εξοπλιστικά και όλα τα ευτράπελα της νεότερης ιστορίας μας, ακούγοντας τις ίδιες υποσχέσεις το περίμεναν. Και το περίμεναν με βεβαιότητα και μαθηματική ακρίβεια.

Τι μας δίδαξε αυτή η επτάμηνη ιστορία;

Δε θα πω για όλα αυτά που δεν έκανε η κυβερνηση Σύριζα γιατί δεν απευθύνομαι σε αυτούς που τα πίστεψαν. Όποιος πίστεψε έστω και ένα από τα 751, ενφια και λοιπές ψηφοθηρικές μπούρδες, πάτα το χ στο επάνω μέρος της σελίδας και άει στο διάολο. Είσαι ηλίθιος και κανονικά δε θα έπρεπε να έχεις δικαιωμα ψήφου. Θα έπρεπε να ζεις σε ίδρυμα ή να είχες αυτοκτονήσει σεβόμενος την κοινωνία. Απευθύνομαι σε αυτούς που ψήφισαν Σύριζα επειδή τους γυρνούσαν τα άντερα με το Σαμαρά, με τη δεξιά, με το Μητσοτάκη, επειδή φοβήθηκαν για τις θέσεις τους στο δημόσιο και θεώρησαν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Σε αυτούς λοιπόν θα πω τι έκανε η κυβερνηση Σύριζα σε αυτούς τους επτά μήνες.

Ο Τσίπρας προκειμένου να βγει πρωθυπουργός συνεργάστηκε και με το διάβολο, και το πλήρωσε. Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί εκεί μέσα ένας θεός ξέρει. Καλά ένα βασικό κοινό οι περισσότεροι το είχαν, είναι σχεδόν όλοι άεργοι συνδικαλιστές αλλα ας το αφήσουμε προς το παρόν. Ξεκίνησε λοιπόν τη διαπραγμάτευση εμπιστευόμενος τυφλά το Βαρουφάκη με τις θεωρίες των παιγνίων τις οποίες τις εφάρμοζε με μεγαλη επιτυχία στις διαπραγματευσεις του με τη Δανάη για το ποιος δε θα πλύνει τα πιάτα. Εκεί αρίστευε ο εγωλάγνος νάρκισσος του Τέξας, και έπεισε το μικρό μαθητευόμενο μάγο ότι θα τα φέρει όλα τούμπα, θα αλλάξει την Ευρώπη και την Ελλάδα και θα μείνει στην ιστορία ώς ο μεγάλος αναμορφωτης των Εθνών. Το πρώτο μέλημα λοιπόν της κυβέρνησης, αφού τοποθέτησε στα υπουργεία ο Φλαμπουράρης τους διάφορους διαβόλους ως τους είχε τάξει, ήταν να αλλάξουν την καθημερινή ορολογία της διαπραγμάτευσης, γιατί προφανώς εκεί κατατάσσουν τους ψηφοφόρους τους. Έτσι το μνημόνιο έγινε πρόγραμμα (γέφυρα ή μη), η τρόικα θεσμοί κ.ο.κ., με τις συναντήσεις εκτός συνόρων, μετά στα ξενοδοχεία, μετά στα γραφεία και πλέον πίσω στα υπουργεία. Το δεύτερο μέλημα ήταν οι καθαρίστριες και η ερτ. Εύκολο. Ο Κατρούγκαλος ανέλαβε αυτό το έργο (και επίσημα δηλαδή από το γραφείο του) και σε ένα μήνα το πολύ τα κανόνισε. Δε ήταν δα και τίποτα σπουδαίο να επαναπροσλάβει 300 καθαρίστριες. άλλος θα τα πλήρωνε. Θα μπορούσε να το είχε κανει και ο Σαμαράς αλλά η μη επαναπροσληψη ήταν σημειολογική και όχι δημοσιονομικό πρόβλημα αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αφού τελείωσε και αυτό το δύσκολο έργο και εξασφαλίζοντας την αγάπη και την αιώνια ευγνωμοσύνη της ερτ (ε, ναι γιατί άλλο θα την άνοιγε) μπήκε στο ζουμι των νέων όρων του μνημονίου. Τη μια εβδομάδα ήμαστε κοντά στην ολοκλήρωση την επόμενη ήμαστε κοντά σε ρήξη. Και φτου κι απ'την αρχή. και περνούσαν οι εβδομάδες. Και ξανά τα ίδια. και ο Μάρτιος έγινε Απρίλιος και ο Απρίλιος Μάιος. Και μέρα νύχτα τα συμβούλια και οι εσοκομματικές διαβουλεύσεις, και ο Παναγιώτης, η Ζωή, ο Στρατούλης, ο Καμμένος και καμία άκρη να βγαίνει. Και έφτασαν οι πρώτες προθεσμίες και λεφτά δεν είχαμε. Και δεν πληρώσαμε. Ώσπου φτάσαμε στο απροχώρητο. Σε αυτό το οριακό σημείο όπου ακόμα και τότε σωζόταν η παρτίδα οριακά. Εκεί που ο Τσίπρας έχοντας καταλάβει ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ότι έπρεπε να καθαρίσει τους διάφορους διαβόλους και ανοίγοντας την πόρτα στην αντιπολίτευση να κυβερνήσει 20 χρόνια, εκεί αναγγέλει δημοψήφισμα και παγώνει κάθε νοήμονα νου. 

-ΝΑΙ ή ΟΧΙ΄;

-ΟΧΙ.

-Τι ΟΧΙ;

-Τι ΝΑΙ;

Ένα ερώτημα άσκοπο, ανυπόστατο, άκυρο ουσιαστικά αλλά άκρως επικίνδυνο. Ίσως ό,τι πιο απερίσκεπτο έκανε στην επτάμηνη θητεία του ο Τσίπρας. Πιο απερίσκεπτο και από τις δόσεις του ΔΝΤ που δεν πλήρωσε. Γιατί καλή(;) η ελληνική μαγκιά με τους έξω (είμαστε ακόμα σε ένα πλαίσιο ευρωπαικής προστασίας) αλλά η μαγκιά με τους μέσα μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους που έχουμε ξαναζήσει και δε μας βγήκαν. Και αυτό όχι γιατί έθεσε ένα ερώτημα διχαστικό. Αλλά γιατί έθεσε ένα τέτοιο ερώτημα που δεν έιχε απάντηση. Έθεσε ένα ερώτημα για να βγει νικητής ο ίδιος και χαμένοι όλοι οι άλλοι. Και βγήκε νικητής. Δηλαδή είπε ψηφίστε όχι και ο κόσμος ψηφισε όχι. Ούτε αυτός ήξερε τι τους έλεγε, ούτε αυτοί ήξεραν τι ψηφιζαν. Μέτρησε τη δυναμή του, "μέτρησε και τα φράγκα του και πήγε στα Παρίσια". Έλα όμως που εκεί δεν την είχαν δει ακριβώς έτσι την ιστορία. Κάπως προσβλητική μάλλον είδαν αυτήν την αντιμετώπιση εκ μέρους μας, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι έξω όλον αυτόν τον καιρό θεωρούν ότι βοηθούν και στηρίζουν. Αυξάνουν παρανόμως (;) τον ELA, παραβλέπουν μη καταβολές δόσεων και άλλα τέτοια πρωτοφανή. Εμείς όμως είμαστε οι κλασικοί χωριάτες που θα σου ανέβουμε και στο κρεβάτι. 

Και κλείνει οι τράπεζες. 

Και βάζει capital controls.

Και διαλύεται ο τουρισμός και ο εποχική επιχειρηματικότητα 

Και έρχονται τα γνωστά αποτελέσματα με κάρτες, συντάξεις, άλλα αντί άλλων.

Και έρχεται το καλό παιδί Τσακαλώτος.

Και φευγει και ο δρ. Τζεκυλ και o μίστερ Χάιντ.

Η διαπραγμάτευση όμως έπρεπε να συνεχιστεί γιατί τα λεφτά από παντού (από όλους τους φορείς και όλα τα ταμεία) είχαν τελειώσει. Ο Στουρνάρας δεν είχε άλλους άσσους στο μανίκι και το precious δημόσιο θα έμενε χωρίς μισθό! Στο αδιέξοδο λοιπόν ήρθε μια συμφωνία, ένα τρίτο μνημόνιο όπως λένε και οι αριστεροί, κακήν κακώς προς ψήφιση. Με αύξηση φορολογίας, με μειώσεις συντάξεων, με καταργήσεις παροχών, με διάλυση της επιχειματικότητας με με με. Και ω, του θαύματος υπερψηφίζεται με ρεκόρ μνημονιακών ψήφων! Στο μυαλό του Φλαμπουράρη όμως είχαμε απώλειες. Δεν ψήφισε η ομάδα Λαφαζάνη (και καλά έκανε, αυτά έλεγαν, άγνοια κινδύνου είχαν και έχουν), το ΚΚΕ (ούτε δικούς του νόμους δεν ψηφίζει) και οι ναζί (δεν ξέρουν να ψηφίζουν). Τι κι αν έλαβε 240+ ψήφους, τι κι αν διαβεβαίωνε η αντιπολίτευση ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση, τι κι αν ο Θεοδωράκης έσκιζε τα ρούχα του για συμφωνία, ο κυρ Αλέκος είχε άλλη αποψη. Αυτός ο μέντορας του φρέντο, ο εργολάβος αριστερών συνειδήσεων (και αριστερών δημοσίων έργων, βεβαίως) αποφάσισε να σύρει τη χώρα στις πιο αχρείαστες εκλογές της ιστορίας της ζητώντας τι, μια δεύτερη ευκαιρία. 

Για να τελειωνουμε. Αυτά έγιναν τους τελευταίους επτά μήνες. Αυτά και μόνο. Κανείς δεν πλήρωσε με αξιοπρέπεια, κανείς δεν έφαγε με αξιοπρέπεια και τελικά αν αυτό ορίζουν ως αξιοπρέπεια δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει. Το χάος που προκλήθηκε δεν έχει ακόμα φανεί. Είναι νωρίς ακόμα. Ο λογαριασμός είναι πολύ μεγάλος και η τσέπη είναι πολυ άδεια (sic). Ο χειμώνας, όποιος και αν κυβερνάει, θα είναι ο δυσκολότερος και το ερχόμενο καλοκαίρι λογικά δε θα έρθει. Η ψήφος είναι κρίσιμη και κατά τη γνώμη μου επιβάλλεται να είναι δικομμάτικη. Μνημόνιο θα εφαρμόσουμε είτε με τον έναν είτε με τον άλλον. Όμως στο κάτω κάτω κάποιοι έχουν τελειώσει με τους πειραματισμούς και τους μαθητευόμενους μάγους.