Δημοψήφισμα: Η τελευταία πράξη της 80χρονης αχρηστίας

Σε λίγες μέρες θα κληθούμε να αποφασίσουμε, καθώς φαίνεται, για το μέλλον της χώρας μας. Σε ένα κρισιμότατο δημοψήφισμα, ξεκάθαρο (όχι τόσο το ερώτημα όσο το διακύβευμα). Ναι ή όχι στην Ευρωπαική Ένωση. Απλό. Τα βάζεις κάτω, τα μετράς, αν δεν έχεις πειστεί ρωτάς, διαμορφώνεις άποψη, πας ψηφίζεις, κύριος. Αμ δε! Μαζί με σένα θα ψηφίσει και μια βασική κατηγορία Ελλήνων, ιδαίτερη, ανυπέρβλητη, ανίκητη. Ο Έλληνας 80χρονος.

Οι γεννημένοι Έλληνες και Ελληνίδες το 1935-45, εκεί στα 70-80 πλέον. Αυτοί οι ψευτουδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι που σε στήνουν ανελέητα και εμφανίζονται μες στη βρώμα και στο τσίπουρο, που δεν κόβουν απόδειξη, που δε σηκώνουν τα τηλέφωνα, που τους βρίσκεις μόνο στα καφενεία να αναφέρονται επι παντός επιστητου, τους ταρίφες με τα πειραγμένα ταξίμετρα και την οδική αγωγή ζούγκλας και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι της ταλαιπωρίας, της λούφας και της ρεμούλας, που κρατούν την τύχη σου στα χέρια τους με μια σφραγίδα που γλιστράει από το λάδι της τυρόπιτας. Αυτοί και οι γυναίκες τους. Η θρυλική ελληνίδα μάνα. Άξια της μοίρας της, αμόρφωτη, δαρμένη, αιώνια μαγειρισσα, άλουστη, άπλυτη, φαφούτα με ένα κερί και ένα σταυρό και μια διαλυμένη οικογένεια για την οποία ουδέποτε ανέλαβε κάποια ευθύνη για την κατάντια της, γεννημένη κομπάρσος της ζωής και της κοινωνίας.

Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες, οι πιο άχρηστοι πολίτες της Ευρώπης δεν έχουν πετύχει τίποτα και δεν έχουν να καυχηθούν για τίποτα. Λάθος! Έχουν πετύχει εμφύλιο, χούντα, χρεοκοπία, αλλά όλα αυτά ωχριούν μπροστά στο μεγαλύτερό τους επίτευγμα, τους απογόνους τους. Αυτοί οι απόγονοι που βγήκαν από τα δημόσια ταλέντα και τις καντηλανάυτρες της ελιάς και της τρίχας. Ο σημερινός 35-45ρης, κηφήνας, χοντρός αλλά τουλάχιστον πλυμμένος μην τύχει και γαμήσει καμιά γκόμενα στη ζούλα πριν πάει να φιλήσει για καληνύχτα το γιόκα του που τον έχει κουρέψει μοικάνα. Αυτός ο άεργος επαναστάτης που έχει ανοίξει και κλείσει αντιστοίχως τρεις καφετέριες, τρία μπαρ και δυο σουβλατζίδικα γιατι δε φειδεται βέβαια επιχειρηματικότητας και φαντασίας, θα ψηφίσει μεθαύριο παίρνοντας για παρέα δυο τεράστα γυαλιά ηλίου με βαμμένα νύχια αστεράκια και στρινγκ (για να καυλώσουμε και κανεναν φραγκάτο και βγούμε από τη μιζέρια με ψηλά το κεφάλι) και ύστερα θα χυθούν σε ένα καφέ για 4-5 ώρες να ξεκουραστούν από το καθήκον.

Ναι το ξέρω, υπάρχουν κι άλλοι. Υπάρχουν επιχειρηματίες αυτοδημιούργητοι που πέρασαν δύσκολα παλεύοντας μόνοι τους και πέτυχαν. Που μορφώθηκαν γιατί το ήθελαν, όχι γιατί ήταν πλούσιοι. και άλλοι που έγιναν στελέχη σοβαρά, που δούλευαν 15 ώρες τη μέρα για να είναι κυρίαρχοι του μέλλοντός τους. Και παντρεύτηκαν γυναίκες άξιες, καλοβαλμένες, ταξιδεμένες, με χιούμορ τσουχτερό, που μπαίνουν στην κουζίνα και σου φεύγει μαγκιά, αλλά το μαλλί εκεί. Κομμωτηρίου. Που ανοίγουν φύλλο με δαχτυλίδι, που είναι πάνω από το τηγάνι και δεν πιτσιλιούνται γιατί τους ενδιαφέρει να πάνε στο σαλόνι χωρίς λαδιά. Που δεν τις κοροιδεύεις εύκολα. και αυτές μεγάλωσαν παιδιά. Χωρίς Φιλιππινέζες. και τα ώθησαν στο πανεπιστήμιο, όχι στο εύκολο χρήμα. τα ώθησαν στον κόπο.

Ε, πόσοι είναι αυτοί; Πόσους ξέρεις; Δύο, πέντε, δέκα; Πόσους ξέρεις από τις άλλες κατσαρίδες που θα ψηφίσουν ΟΧΙ στη δουλειά, ΟΧΙ στην προσπάθεια, ΟΧΙ στον κόπο και ΝΑΙ σε τίποτα;