Για το Φτωχό Π.Κ.

Έχει βουίξει ο τόπος από τη γενικότερη κατακραυγή στο πρόσωπο του Π. Κωστόπουλου, τη συμπεριφορά του αυτά τα χρόνια, τη χρεοκοπία του, τη γυναίκα του...τρέχα γύρευε. Όλοι έπεσαν να τον φάνε. Έδειχνε πετυχημένος, χωρίς να είναι, έδειχνε χαρούμενος, χωρίς να είναι, έμοιαζε στυλάτος στους επαρχιώτες, χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση, και την ώρα που η ζήλια ξεχείλιζε, που το μίσος προς το προσωπό του έπιανε ταβάνι, ο μέγιστος lifestyler βάρεσε κανόνι και ικανοποίησε ολόκληρη την Ελλάδα.  Παραπλανητική η εισαγωγή θα μου πείτε αργότερα και θα συμφωνήσω. Όμως σε αυτό το κείμενο δε θέλω να συνταχθώ με την κοινή γνώμη που λόγο ζήλιας και φθόνου ποδοπατά το πτώμα. Θέλω να πω τους δικούς μου λόγους που απεχθανόμουν, απεχθάνομαι και θα απεχθάνομαι εσαεί τον Πέτρο Κωστόπουλο και τους ομοίους.

Η ιστορική αναδρομή μέχρι εχθές τον δικαιώνει, ως άφραγκο πλην όμως δημιουργικό, ως βλάχο πλην όμως περήφανο, ως γοητευτικό πλην όμως έξυπνο, φιλόδοξο, θρασσύ, τολμηρό. Όλα αυτά του έδωσαν τη δύναμη να πιστέψει στον εαυτό του και να πετύχει, εκ του αποτελέσματος εφήμερα, τα όνειρά του. Το πρόβλημα με τον Κωστόπουλο δεν είναι η χρεοκοπία της επιχείρησής του, συμβαίνει στον καθένα, δεν είναι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, συμβαίνει στον καθένα...είναι το μοντέλο του Έλληνα που πλάσαρε και ανέθρεψε, τουλάχιστον τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, όλους αυτούς τους βλαχογλυφαδιώτες και τα τσουλάκια, συνειδητά, ώστε να περνούν απαρατήρητα τα δικά του μειονεκτήματα, οι δικές του αδυναμίες που θα τις κάλυπτε μόνο ο χρόνος, ο Ρέμος και η Κορομηλά. Ο Π.Κ. αποφάσισε ένα πρωί ότι γαμεί και δέρνει. Ότι είναι άφθαρτος, ότι έβαλε τα γυαλιά στα τζάκια από το πουθενά, ότι από εδώ και στο εξής θα είναι το κέντρο της προσοχής και ο πρώτος καλεσμένος στα τραπέζια σας, θα είναι ο καινούριος σας κουμπάρος και ο νονός των παιδιών σας. Τρέμετε πλουσιόπαιδα του μπαμπά, έρχεται ο Πέτρος που μπορεί να πετάει περισσότερα γαρύφαλλα από εσάς, να πηγαίνει με καλύτερες γκόμενες και να σας κοροιδεύει στα μουτρα σας γιατί δε δουλέψατε ποτέ. Αυτό ήταν το προφίλ που πλάσαρε. Αυτοδημιούργητος, ανατρεπτικός, γκόμενος, καμάκιας, πασόκος, εκδικητικός. Αυτήν την εκδικητικότητα πληρώνει από τον κόσμο που τον λοιδορεί και ζητά το κεφάλι του.

Το κόμπλεξ έφαγε τον Κωστόπουλο. Το κόμπλεξ και η ματαιοδοξία. Επιχειρηματίες γνωστοί, συνεργάτες του, μεγαθήρια τον άφησαν μόνο του γιατί διέκριναν την κατάρρευση. Ο αλαζόνας Κωστόπουλος τα ήθελε όλα. Όλη την εταιρεία, όλα τα περιοδικά, κι άλλα κι αλλα, φούσκωνε και ξαναφούσκωνε τη φούσκα που δημιούργησε και δεν έλεγε να σκάσει. Δεν έσκασε στο Διογένη. Δεν έσκασε στο “Δεσποινάκι” στο REX. Έδειχνε ότι δε θα έσκαγε ποτέ. Και φούσκωνε. Και σκάσαμε στο sushi και κάναμε εμετό από τη Grey Goose και φτύναμε Cristal στην Ψαρού και φόραγε τα δαχτυλίδια ως παγκόσμιος πρωταθλητής στην μάχη με τους κοινούς θνητούς, με τους ηλιθίους της καθημερινότητάς του.

Παλιά τους λέγαμε νεόπλουτους. Κοροιδεύαμε την εφήμερη σχέση τους με τα χρήματα και τα χαϊλίκια. Τους μισήσαμε για την προκλητικότητα που επέδειχναν και τώρα λυπόμαστε για αυτά που αφήνουν πίσω. Συντρίμμια σε μια χώρα που κάποτε τους είχε ανάγκη. Συντρίμμια στα συντρίμμια. Σκουπίδια στη χωματερή των απλών, των ταπεινών, των ηλιθίων.