Να γιατί αποτύχαμε.

Το μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς. Ο κόσμος το αποδοκίμασε. Το καταψήφισε. Τώρα είμαστε στο παρά ένα πριν το χάος. Γιατί απέτυχε το μνημόνιο; Γιατί απέτυχε μια προσπάθεια για νοικοκύρεμα; Γιατί πολύ απλά δεν ήταν έτσι.

Το μνημόνιο ή τα νέα μέτρα ή το μεσοπρόθεσμο ή όπως θέλετε πείτε το, το οποίο επέλεξε η κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόσει, για την ακρίβεια δεν επέλεξε μόνο να το εφαρμόσει αλλά το συνέταξε κιόλας, δεν ήταν νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών. Δεν ήταν μέτρα για την εξυγίανση του κράτους. Ήταν μια τρύπα στο νερό. Τι έκανε το μνημόνιο; Η κυβέρνηση μέσω του μνημονίου επέβαλε πρόσθετους φόρους ενώ το εισόδημα μειωνόταν, έκοψε μισθούς και συντάξεις διαλύοντας όχι μόνο τα νοικοκυριά αλλά και την αγορά, έκοψε την παροχή ρευστού λόγω της ασύδοτης κινδυνολογίας. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι φόβισε τον κόσμο. Ο κόσμος φοβήθηκε επειδή έβλεπε την ανικανότητα στην αντιμετώπιση της κατάστασης και όχι επειδή θα έχει λιγότερα λεφτά στο πορτοφόλι. Ο κόσμος φοβήθηκε γιατί έβλεπε, όπως ο καθένας, ότι τα μέτρα είναι εφήμερα και αναποτελεσματικά, τα νούμερα πλασματικά και πως σε ένα χρόνο θα είμαστε σε χειρότερη θέση, με λιγότερα λεφτά.

Ήταν όλα τα μέτρα λανθασμένα; Όχι. Αλλά τα μέτρα είχαν λανθασμένη σειρά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τα μεγαλοστελέχη των μηχανισμών και της κομπίνας, δεν μπόρεσαν να αποβάλουν τη συνήθεια της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Δεν έκαναν περικοπές. Ήθελαν νέο χρήμα. Την εύκολη λύση. Φόρους. Εύκολα. Και με απειλή τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος. Μείωση σε συντάξεις. Δηλαδή σε προπληρωμένα χρήματα από τον πολίτη! Αδιανόητο! Επιτηδεύματα στις επιχειρήσεις, διαρκείας, φορολόγηση ακίνητης περιουσίας κτλ κτλ. Όλα αυτά ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτα για να μειωθεί ομαλά το τεράστιο, αχανές δημόσιο, να αποκρατικοποιηθούν ζημιογόνοι οργανισμοί, να πιάσουν από το λαιμό τους απατεώνες που έφαγαν και συνεχίζουν να τρώνε από τα λεφτά των φορολογούμενων. Τίποτα από αυτά. Ξεκίνησαν από τα εύκολα, τα τσαπατσούλικα, ώστε να κουκουλώσουν την κατάσταση, να παίρνουν τα λεφτά και τώρα ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται για τα δύσκολα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύει ότι νέα μέτρα δε χρειάζονται επειδή απέτυχαν τα παλιά. Λάθος. Χρειάζονται μέτρα. Άλλα μέτρα. Εκεί έγινε το λάθος. 

Από την αρχή έπρεπε να μειωθεί το δημόσιο. Να κοπούν τα επιδόματα. Να μειωθούν οι μισθοί. Να μειωθούν τα κόστη και οι σπατάλες. Σε ένα βαθμό, πολύ μικρό, έγινε. Αλλά δεν απολύθηκε κανείς. Και όχι μόνο αυτό αλλά προσελήφθησαν και νέοι. Έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες σε υπουργούς για τις ανεξέλεγκτες συμβάσεις που υπέγραφαν τόσα χρόνια, έπρεπε να κλεισούν οργανισμοί, άχρηστοι, έπρεπε να ανοίξουν τα επαγγέλματα, έπρεπε να αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο, έπρεπε έπρεπε έπρεπε. Και τι δεν έπρεπε. Και δεν έγινε τίποτα από αυτά. Και ο κόσμος το έβλεπε. Έβλεπε την εύκολη λύση. Τη σύνταξη. Και σου έλεγε μα τα έχω πληρώσει τα λεφτά. Και του απαντούσαν, σχεδόν, ας πρόσεχες... Δεν πάει έτσι άχρηστε, ανίκανε πολιτικέ. 

Και τώρα, ως συνήθως τα πληρώνουμε όλοι. Η Ευρώπη δεν επέβαλε συγκεκριμένα μέτρα. Άκουγε τις προτάσεις του κράτους και επέλεγε από αυτές ό,τι πίστευε ότι θα ήταν το συμφέρον. Δηλαδή αν οι απολύσεις των δημοσίων είχαν αποκλειστεί ως ενδεχόμενο από την κυβέρνηση, δε θα επέμεναν γι' αυτο. Θα επέλεγαν κάτι άλλο. Εμείς ευθυνόμαστε για τα μέτρα που πήραμε. Εμείς ευθυνόμαστε για το χάλι μας. Αντιμνημονιακοί είναι όλοι οι Έλληνες. Γιατί το συγκεκριμένο μνημόνιο δεν έιχε αποτέλεσμα. Απλώς δεν είναι όλοι οι Έλληνες αρπακόλες και φαταούλες. Οι περισσότεροι θέλουν νοικοκύρεμα. Θέλουν ανάπτυξη. Θέλουν να δουν τα πορτοφόλια τους να γεμίζουν από τη δουλειά τους και όχι από δανεικά. Γι ' αυτό επικροτούν κόμματα που προτάσσουν περικοπές και μέτρα. Άλλα μέτρα. Και γι' αυτό αποδοκιμάζουν πολιτικές της αερολογίας, αβάσιμες, αποδέκτες οργής και θολωμένης κρίσης.

Αλλά ποιος να εμπιστευθεί ποιον. Πολλοί αντιμνημονιακοί έχουν επιχειρήσεις. Ας σκεφτούν την Ελλάδα σαν την επιχείρησή τους. Ή μάλλον ας δεχτούν να γίνει στην Ελλάδα ότι έχουν κάνει ήδη οι ίδιοι στις επιχειρήσεις τους. Πώς θα φύγεις από το ευρώ καταχρεωμένη μου επιχείρηση; Πώς θα αποπληρώσεις τις κάρτες σου Έλληνα μαλάκα; Σε δραχμές;

Το θέμα είναι ποιος θα κάνει την αλλαγή. Ποιος έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα να το κάνει. Ποιος θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Από τους δοκιμασμένους ξεκάθαρα δεν μπορεί κάποιος. Και αυτό καθιστά την επιλογή του κόσμου εξαιρετικά δύσκολη. Στη δημοκρατία, ακούμε δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όπως ακριβώς γεννήσαμε τη δημοκρατία, τώρα γεννήσαμε και το αδιέξοδό της.