Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι οι πλέον προβλέψιμοι ψηφοφόροι παγκοσμίως.
Από τη μεταπολίτευση και μετά ψηφίζουν ό,τι ελπίζουν να συμφέρει τα προσωπικά τους συμφέροντα. Κουτοπόνηρα και ελληνικά. Όμως ποτέ δεν ψήφισαν κάποιον περίγελο στο εξωτερικό. Ποτέ και κανέναν. Ούτε καν το Γιωργάκη, γιατί μπορεί εδώ να ήταν κλόουν και να λέει τα πηλίκια και τις κάλτσες, αλλά έξω δεν ήταν έτσι. Κανέναν λοιπόν. Εκτός από τον Τσίπρα.
Από τον Καραμανλή με την ευρωπαική προοπτική, τον Ανδρέα με τα Μπέρκλει, το Σημίτη με τις Γερμανίες και τα διδακτορικά, τον Κώστα Καραμανλή με τη νομική και την Κική Δημουλά, το Γιώργο με τη Μαργαρίτα, και το Σαμαρα του Κολλεγίου και του Χάρβαρντ, ποτέ ο Έλληνας δεν έγινε ρεζίλι στο εξωτερικό.
Τώρα όμως, μέσα σε μια διετία η ξεφτίλα έχει περασει σε άλλο επίπεδο. Βλέπουμε να γελοιοποιείται ο θεσμός του πρωθυπουργού σε κάθε μα κάθε ευκαιρία. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το καταλαβαίνει και ο πλέον αμόρφωτος άεργος αριστεροπασόκος. Και ντρέπεται. Το κρύβει αλλά ντρέπεται. Και όταν ο Έλληνας ντρέπεται εκδικείται.
Τι να πρωτοθυμηθεί ο έρμος ο ψηφοφορος; Το στραβό χαλί, την υποδοχή στον πλανητάρχη από τον Υπουργό εξωτερικών (!), το βαριεστημένο κομπλεξικό πρωθυπουργό, τα πουκάμισα, τις κοιλιές, τη βλαχιά, το τοστ...Ή να θυμηθούμε τη συνάντηση με τον Κλίντον στις ΗΠΑ στη μέχρι προχθές χειρότερη στιγμή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Όλα χιλιοειπωμένα και όλα άκρως αληθινά. Όσο και να θέλει να διακαιολογήσει με αριστερές φανφαρες αυτή τη συμπεριφορά, μέσα του ξέρει ότι το χεράκι του δε θα ξαναπαέι εκεί. Μονο η γλώσσα. Αλλά η γλώσσα δεν ψηφίζει.
Ο Τσίπρας αισθάνεται αφόρητη πίεση και δυσαρέσκεια από τους δικούς του ψηφοφόρους. Όχι από το 8-10%. Αυτό χάρηκε με την αγένεια και τη διάθεση του πρωθυπουργού μας. Όπως αντίστοιχα θα χαιρόταν ένας χρυσαυγίτης ή ένας κομμουνιστής. Αλλά από το άλλο 20-25% που ψήφισε Ανδρέα, Σημίτη, Γιωργάκη, Καραμανλή. Και όσο γλυκιά και αν είναι η πρωτη-δεύτερη φορά αριστερά, η νοσταλγία της ανεμελιάς για τον τεμπέλη δε συγκρίνεται με τίποτα.
Πολλά τα βαρη της πρωθυπουργικής. Πολλά και ασήκωτα, Πόσω δε μάλλον από ώμους αδούλευτους.
Ο Ομπάμα έφυγε κάνοντάς μας το μεγαλύτερο δώρο. Την απομάκρυνση Τσίπρα και του λοιπού θιάσου. Ευχαριστούμε Πρόεδρε. God bless America.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου