Miss Izzy - Υπάρχουν μονόκεροι εδώ; Απάντησε μου.

Τι φταίει; Τι φταίει και γυρνάμε την πλάτη μας στην παραδοχή μιας δωρεάν ευτυχίας που μας παρέχεται εν τη γενέσει απόλυτα χαριστικά; Να αναφερθώ, θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό μου να χαρακτηριστεί γραφικός και γλυκανάλατος, σε έναν ανέμελο χορό ενός παιδιού που μπορεί να οδηγήσει μοιραία σε μια χάραξη ενός χαμόγελου στο πρόσωπο. Και αυτή η απρόσμενη και αυτόματη αλλαγή στη διάθεση μας, εν συνεχεία να οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα ξεκλείδωμα μεγάλων αληθειών, ευεργετικών για τη συνέχιση της ζωής μας.  Μικρά πραγματάκια καθημερινά, κρυμμένοι θησαυροί σε αυτόν εδώ τον κόσμο, που τείνουν να περνούν απαρατήρητα καθώς έχουμε στραμμένη την σκέψη μας  σε βαρύγδουπα στόματα και υπόκωφους λυγμούς που βγαίνουν από αυτά. Σημεία στο χώρο που μπορούν ευκολότατα να χαρίσουν στιγμές ευφάνταστες και μεγαλοπρεπείς εάν και εφόσον  είχαμε στο ελάχιστο ένα δείγμα συναισθηματικής νοημοσύνης  φυτεμένο και εφ’ όρου ζωής διατηρητέο στα άδυτα του εσωτερικού μας κόσμου. 

Όχι. Επιμένουμε, σηκώνοντας τα χέρια μας ψηλά, να φοράμε το καπέλο του ανήμπορου και να κρατάμε το σκήπτρο της καταστροφολογίας, γονατίζοντας τελικώς ενώπιων πνευμάτων, επικαλούμενοι πλήρη αδυναμία και ανάγκη θαύματος. 

Να υπενθυμίσω πως ο καθένας από εμάς την κινητήρια δύναμη τη βρίσκει μέσα του,  το κέντρο είμαστε εμείς και τα υπαρξιακά μας ερωτήματα απαντώνται από εμάς τους ίδιους.  Η αλήθεια κείτεται εντός. Οι μονόκεροι, τα τσουβάλια χρυσού στο τέλος του ουράνιου τόξου, οι ερινύες με το βούρδουλα όπως επίσης οι αστικοί μύθοι και οι θρύλοι των λαών, μπορούν κάλλιστα να διατελέσουν όμορφες και περιγραφικές ιστορίες εκτός. Σε ένα πάσο ενός μπαρ παραδείγματος χάριν, αφού πρώτα σηκώσουμε τα ποτήρια μας και πιούμε στην αυτοβελτίωση και τον αυτοσεβασμό.