Δύο κόσμοι χωρισμένοι, στη μέση μια γραμμή. Διαλέγουμε
στρατόπεδα και αρχίζουμε. Τα χέρια μας ιδρώνουν, οι ώρες απαραίτητος καφές. Δύο
άνθρωποι αμόλυντοι, χωρίς παιδιά, σκυλί. Ανοίγουμε κεφάλαια μα μένουν στο
προχθές. Επέμβαση, κατάδυση, μισή ζωή, μια αρπαχτή. Αράζουμε, διστάζουμε, απόγευμα απαθές. Δύο λόγοι δίνονται κι αυτοί αφορισμένοι. Τρέχουν και κρύβονται, σαν δύο
χαζοί λαγοί. Εμπαίζουμε νοήμονες, βαφτίζουμε το γέλιο απλανές. Ωρίμασες,
δεν έμαθες, προκύπτει το χαρτί. Αντί μπροστά να πας, ταΐζεις τις δομές, εμφανώς
πολύ σαθρές, χωρίς ένα στολίδι. Τέσσαρα λάθη, τέσσερις επιλογές. Μπορεί να φέρει οφειλή,
ψυχοπαθές σαν τη ζωή, ψαλίδι. Μας κάρφωσε, δύο τρύπες, δύο πληγές. Αχόρταγες, πρωτάκουστες, επαναλαμβανόμες, ψηλές φωνές. Μια πέτρα άκομψη συνθλίβει το μολύβι. Εμμένουμε. Δε γράφουμε. Το
μόνο πια σαφές.
-Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί... Στη μέση ΕΓΩ του πουθενά και εσύ μες στην ομίχλη-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου