Miss Izzy - "To infinity ... and beyond!" που λέει και ο Buzz...

Ξέρεις πως νομίζω ότι ορίζεται η αγάπη;
Έχοντας παντελή έλλειψη στεγανών.
Δεν αγαπάς κάποιον 2 κιλά, 2 μέτρα, μέχρι τον ουρανό και τα αστέρια. Αγαπάς αόρατα και αόριστα, όπως αόρατες και αόριστες είναι οι μυρωδιές, οι αναμνήσεις και οι σκέψεις. Αγαπάς έχοντας ως γνώμονα το άπειρο, τόσο και άλλο τόσο. Αγαπάς μέχρι εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι. Αγαπάς το άγνωστο το ίδιο δυνατά όπως το γνωστό. Την άυλη μάζα του χρόνου, τους χτύπους της καρδιάς σου που δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς;) δεν μπορείς να ορίσεις και την ανάγκη σου να χωρέσεις όλα αυτά σε λόγια, κινήσεις και υποσχέσεις. Αγαπάς όλα όσα δεν μπορείς να εξηγήσεις και εύχεσαι τα καλώς εξηγούμενα να γίνουν κι εκείνα ανεξήγητα. Αγαπάς που αγαπιέσαι χωρίς να ξέρεις το πως και το γιατί. Δεν είναι φοβερό; Δεν αγαπάς Δευτέρα με Παρασκευή. Αγαπάς σαν να μην αλλάζει ποτέ η σελίδα στο ημερολόγιο σου. Ανασαίνεις ατελείωτα. Τι κι αν χαμηλώνει ο ήλιος... τον έχεις ήδη αντικαταστήσει με το φεγγάρι. Και όταν το φεγγάρι υποχωρεί έχεις ήδη κλείσει τα μάτια σου κάτω από το φώς του, αφήνοντας τις μικροσκοπικές τρυπούλες του εαυτού σου να απορροφήσουν τις αχτίνες. Η έννοια της παύσης δεν υφίσταται. Επικρατεί μια συνέχεια. Δεν σταματάς να αγαπάς όταν δεν βλέπεις την αγάπη σου. Η αγάπη στεγάζεται, κατοικεί και ριζώνει εσωτερικά. Γεννιέται μέσα σου, μεγαλώνει, κάνει τα πρώτα της βήματα μέσα από μια πρωινή ρουφηξιά οξυγόνου και ύστερα ξεπορτίζει. Καταλήγει φιλοξενούμενη στα χέρια των άλλων και κάπως μαγικά επιστρέφει πιο δυνατή. Στο σπίτι της. Σαν τον ενήλικα που μόλις περάσει την στέγη του πατρικού του γίνεται και πάλι παιδί. Δεν μπορείς να μου το κλέψεις αυτό. Είναι δικό μου.

Απεριόριστα δικό μου.