Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Η πολιτική πράξη πίσω από την ΕΡΤ

Δε θα αναφερθώ αυτές τις κρίσιμες στιγμές στο κατά πόσον έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ, αν πρέπει να ξανανοίξει με λιγότερο προσωπικό και στα υπόλοιπα ερωτήματα της ημέρας τα οποία αφορούν κυρίως τους εργαζομένους και έπειτα το κοινό. Αυτό το οποίο θα προσπαθήσω να κάνω είναι να καταθέσω τους προβληματισμούς μου όσον αφορά το χειρισμό του θέματος και να προσπαθήσω αρκετά όψιμα να αποκρυπτογραφίσω τη συνέχεια.

Ας λάβουμε κάποιες παραμέτρους ως δεδομένα.

1. Είτε διαφωνούμε με το κλείσιμο της ΕΡΤ είτε συμφωνούμε, όλοι εντασσόμαστε στην άποψη ότι ο χειρισμός ήταν άκομψος και βίαιος. 

2. Λαμβάνουμε επίσης ως δεδομένο ότι η κυβέρνηση γνωρίζει τις συνέπειες που μπορεί να οδηγήσουν σε εκλογές, είτε από τη διαφωνία των εταίρων, είτε από τις παρατεταμένες απεργιακές κινητοποιήσεις και τη γιγάντωση του φαινομένου τούτου.

3. Επίσης θεωρούμε δεδομένο ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πως η ΕΡΤ είναι ένας οργανισμός με πολύ πολύ βαθιά τα στοιχεία της Ελλάδας του ρουσφετιού, του παλαιού δημόσιου τομέα, του Πασοκικού κράτους του 80 και 90. Άρα ότι τα βάζει με έναν πολύ ισχυρό πυρήνα της κοινωνίας.

4. Και το τελευταίο δεδομένο είναι ότι τα βάζει με δημοσιογράφους. Δηλαδή ουσιαστικά τα βάζει με όλα τα ΜΜΕ. Κάτι πολύ δύσκολο και ίσως πρωτοφανές.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι το γιατί. Γιατί έγινε έτσι. Χωρίς συνεννόηση, νύχτα, χωρίς προειδοποίηση.

Τα σενάρια που προκύπτουν είναι τα εξής.

Το πρώτο να πάμε σε εκλογές από ασυμφωνία εταίρων. Προφανώς και έχει εξεταστεί. Αν όντως συμβεί αυτό περιμένω κάποιο άσσο στο μανίκι τους ώστε να επιτύχουν επανεκλογή. Θεωρώ δεδομένο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά διαφέρει από αυτή του Καραμανλή που ήθελε για διάφορους λόγους να παραδώσει και το έκανε ξεκάθαρα. Εδώ για πολλούς διαφορετικούς λόγους η κυβέρνηση δε θέλει κάτι τέτοιο. Αφενός μεν γιατί σε δημοσιονομικά νούμερα τα πηγαίνει καλά. Κάτι αχνοφαίνεται, όχι απαραίτητα με γυμνό μάτι. Αφετέρου δε γιατί τα συμφέροντα πίσω από τις εξελίξεις  δεν έχουν βρει τον αντικαταστάτη του Σαμαρά. Όπως στην περίπτωση Καραμανλή - Παπανδρέου ή Παπανδρέου - Σαμαρά. Τώρα τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, οπότε υποστηρίζω πως μια κίνηση υψηλού ρίσκου δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης γιατί απλούστατα δεν της δίνουν αυτήν την επιλογή.

Το δεύτερο σενάριο να πάμε σε εκλογές ύστερα από απαίτηση του αναβράζοντος λαού κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με ακραίες απεργιακές κινητοποιήσεις, επεισόδια κτλ. και αυτό θα έχει εξεταστεί. Όχι με τη βεβαιότητα του πρώτου σεναρίου αλλά λαμβάνοντας υπόψη αντίστοιχες αντιδράσεις επί Παπανδρέου και Παπαδήμου. Αυτό το σενάριο λογικά θα μας ξαναφέρει την ίδια κυβέρνηση συνεργασίας. Εφόσον δε θα έχει διασπαστεί για ένα θέμα μείζονος κοινωνικής σημασίας δε θα διασπαστεί για τίποτα.

Το τρίτο και πλέον πιθανό σενάριο, και σε αυτό στο οποίο η κυβέρνηση δίνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες είναι να μην ανοίξει μύτη. Ε, καλά, τραγούδια στο προαύλιο της ΕΡΤ θα παίξουν, θα κλείσει και η Μεσογείων καμιά δεκαριά φορές αλλά από εκεί και πέρα τίποτε σοβαρότερο. Μια υπόθεση η οποία θα ξεθυμάνει όπως τόσες άλλες, ιδιαίτερα όταν ο κόσμος κάπου καταλάβει ότι δεν πολυέβλεπε ΕΡΤ, ότι δεν την πληρώνει πλέον μέσω ΔΕΗ και χίλια δυο άλλα που θα καλμάρουν το κοινό αίσθημα για επανάσταση, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και άλλα τέτοια κλισέ που εμφανίζονται κάθε δεύτερη παρασκευή του μήνα.

Άρα λοιπόν κάνοντας μια σύνοψη καταλαβαίνουμε πως το τεστ δεν καλείται να το περάσει η κυβέρνηση αλλά ο λαός. Ο λαός για το πώς θα αντιδράσει. Αν όντως δεν αντιδράσει σθεναρά, τότε η κυβέρνηση θα ξέρει από πρώτο χέρι ότι αφού νίκησε αυτήν την ιδιάζουσα μερίδα Ελλήνων, θα μπορεί να φέρει οποιαδήποτε άλλη μεταρρύθμιση ανενόχλητη, χωρίς να υποστηρίζω ότι είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Είναι λιγότερο μια κίνηση όλα ή τίποτα και περισσότερο όλα ή απλώς τα ίδια. 

Σε μια δυο μέρες θα ξέρουμε αν θα απορρίψουμε το πρώτο σενάριο διάσπασης της κυβέρνησης, σε περισσότερο χρόνο θα γνωρίζουμε την αντίδραση της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως η κίνηση όπως έγινε τροφοδοτεί τη σκέψη να εφευρίσκει σενάρια, συνομωσιολογικά σχέδια και χίλιες δυο άλλες ιστορίες ώστε να μας κρατά σε εγρήγορση.




1 σχόλιο:

  1. Υπάρχει κι ένα τέταρτο σενάριο: ΔΕΝ υπάρχει κυβέρνηση, ούτε Σύνταγμα, υπάρχει ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ δια του οποίου διοικεί σε πρώτο πλάνο ο ράιχενμπαχ.

    Το αν θα πέσει ή όχι η μαριονέτα σαμαράς, εξαρτάται από τις εντολές που θα λάβουν οι προδότες βουλευτές της συγκυβέρνησης σε ικανό αριθμό (μην τους κάψουμε κι όλους).

    Η διάδοχη κατάσταση (τσίπρας και υποστηρικτές) είναι επίσης μιλημένοι και απόδειξη είναι πως ανέχονται επί 3 χρόνια ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, παριστάνοντας τοςυ βουλευτές.

    Υπάρχει και πέμπτο σενάριο: Όλα αυτά είναι προπέτασμα καπνού για θερμό επεισόδιο με το οποίο θα πληρωθεί ο ερντογάν τη χασούρα από το κουρδιστάν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή