Miss Izzy - Σαμοθράκη

«Σαμοθράκη».  Αν θυμάμαι, καλά πρέπει να ήμουν 13 ή 14 χρονών όταν τρύπωσε στο μυαλό μου αυτή η λέξη. Την άκουσα να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέσα στο σπίτι μου ένα καλοκαίρι από το στόμα του μεγάλου μου αδερφού. «Είσαι μικρός για τέτοια, ξέχνα το». 

«Εγώ θα πάω».

Υπάρχουν νησιά εκεί πάνω;;; Αναρωτιόμουν…  16 χρονών o John. Στο festival της Σαμοθράκης. Πόσο αστείο; Δεν πήγε ποτέ.

Όταν ήμασταν μικρά ο Γιάννης είχε το «χάρισμα» να με ωθεί στο να επιθυμώ όσα εκείνος ήθελε. Ίσως γιατί αν και πάντα πιο σωστή, πιο ικανή (αυτό δεν θα του αρέσει καθόλου όταν το διαβάσει), πιο ορθολογική, στο τέλος της ημέρας κατάφερνε να είναι εκείνος το πιο περιπετειώδες παιδί της οικογένειας. Εγώ υστερούσα σε αυτόν τον τομέα… τότε. Όχι πια.  Έχω αυτόν να ευχαριστώ για το «σπρώξιμο» που μου έδωσε στο να αφήσω το μυαλό μου να ξεκλειδώσει. Άθελα του… αλλά το έκανε.

Βλέπεις, σαν παιδί εκείνος έπαιρνε τα ρίσκα. Αυτός έμοιαζε να απολαμβάνει περισσότερο τα παιχνίδια του. Πιθανότατα για αυτό να έσκαγα από το κακό και από τη ζήλια μου για όσα είχε κι όσα έκανε. Μετά το Γιάννη δε ζήλεψα ποτέ κανέναν. Πως τα φέρνει η ζωή…

Δεν ήξερε τι σημαίνει σωστό και τι λάθος. Δεν ήθελε να ξέρει. Είχε ανάγκη απλά να ευχαριστήσει το μυαλό του. Και σήμερα όλοι κυνηγάμε το σωστό και καταδικάζουμε το λάθος όταν εμείς οι ίδιοι βαφτίζουμε το λάθος σωστό με την ίδια ευκολία που βουρτσίζουμε τα δόντια μας το πρωί.

Προσπαθούσα πάντα να αποδείξω ότι κι εγώ μπορώ να ξεπεράσω τα όρια. Στην ευρεσιτεχνία, στη φαντασία, στις στιγμές που θα είχα να εξιστορώ. Και παραδόξως με άφηνε να τον ακολουθώ στα επικίνδυνα παιχνίδια του (πού ακούστηκε δύο παιδιά να πηδάνε από το ένα μπαλκόνι στο άλλο) ενδεχομένως γιατί δεν του έμοιαζα με απειλή… Και ύστερα αποκάλυπτα εξαιτίας των τύψεων μου τα πάντα στη μητέρα μου με αποτέλεσμα το μεγάλο παιδί της οικογένειας να τα άκουγε για τα καλά. 

Μεγαλώνοντας νομίζω πως άρχισε να με βλέπει περισσότερο σαν καταδότη παρά σαν σύμμαχο εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς. Μια ενοχλητική  «μύγα» που του κατέστρεφε τα πλάνα. Μια ενοχλητική κοπελίτσα, μια μικρή version της Αμαλίας του «ΡΕΤΙΡΕ» που του έβαζε συνέχεια εμπόδια και του έκλεβε τις στιγμές των πυροτεχνημάτων.

Μετά από πολλά χρόνια μια συμπαθέστατη κυρία η οποία δείχνει να με συμπαθεί ιδιαίτερα (με αποκαλεί «Ναϊσάκο»), μου περιέγραψε την άγρια ομορφιά αυτού του ιδιαίτερου νησιού, της Σαμοθράκης. Χρησιμοποίησε λέξεις που έστειλαν με την ταχύτητα που χτυπάει το ρεύμα, ρεαλιστικές εικόνες στο μυαλό μου κάνοντας με να πιστέψω ότι το έχω επισκεφτεί αυτό το μέρος. Βουνά, γκρεμοί, φαράγγια, βαθύ πράσινο και μια «αόρατη» δραστηριότητα.

Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό;

Δεν πήγα ποτέ στη Σαμοθράκη κι ούτε ξέρω αν θα έχω την τύχη να πάω.

Αν πήγαινα όμως, αν πατούσα το πόδι μου σε αυτό το νησί θα προσπαθούσα να κρατήσω σημειώσεις. Να βάλω τις εικόνες σε λέξεις και να σφραγίσω σε μπουκαλάκια αρώματα. Λέξεις που αν τις διάβαζε και μυρωδιές που αν άγγιζαν τη μύτη του, θα τον έκαναν και πάλι 16 χρονών. Εκεί… στο festival της Σαμοθράκης. Με το φίλο του τον Σάκη. 

Εκεί που χτυπάει το ρεύμα.