Miss Izzy - Κρέμα / Σοκολάτα

Ανεμοστρόβιλος που κυνηγάει την απόλυτη ομοιομορφία. Μια ηρεμία που φαινομενικά μοιάζει σωτήρια. Ένα χαμόγελο τραχύ που με γεμίζει σημάδια και βαριά-πυκνά δάκρυα που σχηματίζουν θάλασσες. Γλώσσα που λύνεται και χειρονομίες που προτρέχουν. Μιλάω με κίνηση μα οι λέξεις δε με προλαβαίνουν. Ξεχνάω που άρχισα και καταλήγω σε άλλες ιστορίες. Απροκάλυπτα ανοίγομαι και κλείνομαι αθόρυβα. Ντρέπομαι διαρκώς αλλά οπλίζω στο λεπτό τον αυθορμητισμό μου. Δειλιάζω μέσα στη δυναμική του μυαλού μου και πυροδοτώ ασυναίσθητα επιθέσεις εναντίον μου. Πατάω πόδι και στο επόμενο βήμα το πόδι έχει γίνει φτερό. Υψώνω το ανάστημα μου και επανέρχομαι. Περιστρέφομαι, κάνω πιρουέτες και ξαφνικά όχι μόνο δεν κάθομαι στα αυγά μου αλλά τα σπάω μονομιάς. Χασκογελάω αλλά παραμένω σοβαρή. Ελπίζω αλλά τα έχω παρατήσει. Ονειρεύομαι αλλά έχω ήδη ξυπνήσει. Κυνηγάω τον κυνηγό μου… Εξετάζω εκ νέου το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και τον κάνω θρύψαλα για πλάκα. Μια αγάπη, ένα μίσος, τα πάθη τα μεγάλα, τα κρυφά παράπονα, οι αραδιασμένες αδυναμίες και η ίδια η τρέλα που με γυροφέρνει. Δεν είναι τρέλα, είναι πεποίθηση. Δεν είναι πεποίθηση,  είναι αντίσταση. Δεν είναι αντίσταση, είναι διέξοδος. Δεν είναι διέξοδος, είναι μια πόρτα κρυφή σε έναν κόσμο δικό μου. 

Σε έναν κόσμο που σου περιέγραψα και τον έκανες εικόνα. Αν έπιανε το χέρι σου θα μου τον είχες ζωγραφίσει. Είμαι σίγουρη. Όταν στο χάρτη έλειπαν κομμάτια, μου τα χάρισες, σβήνοντας νησιά από το δικό σου. Όταν τα μέρη που περιέγραφα δεν είχαν όνομα, τα βαφτίζαμε μαζί και όταν τρόμαζα που δεν μπορούσα να βρω το δρόμο να γυρίσω, μου έπιανες το χέρι και με καθοδηγούσες εσύ. Με έφερνες «σπίτι». Όταν έτεινα να τον ξεχάσω μα έβλεπες ότι μου λείπει μου έκλεινες το εισιτήριο πάλι εσύ. Περίμενες ευλαβικά να ολοκληρώσω το ταξίδι μου και όταν γυρνούσα  με άκουγες σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ο ίδιος ενθουσιασμός. Πάντα. 

Κρέμα / Σοκολάτα. Γιατί; Γιατί ενώ θα επιμένω πεισματικά ότι είμαι λάτρης του δεύτερου γνωρίζουμε και οι δύο πολύ καλά πως με την πρώτη ευκαιρία θα διαλέξω να βυθιστώ σε ένα χωνάκι με κορυφή τόσο -καθαρά- λευκή όσο η αγάπη σου. 

Γιατί απλούστατα κάποιοι ζούν και αναπνέουν για το «έτσι κι αλλιώς», για «τα απλά και τα σύνθετα», για το βαρύγδουπο «ή όλα ή τίποτα» και την τρανή φιλοδοξία ότι κάποια στιγμή δε θα χρειαστεί να διαλέξουν… γιατί χωρίς κανέναν κόπο θα είναι πια όλα δικά τους. 

Σου το χρωστούσα καιρό αυτό…