Δημόσιο - Ο άλυτος κύβος του Αντρούμπικ

Δε θα μακρηγορήσω όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του ελληνικού δημοσίου. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα τα οποία δε χρήζουν επεξηγήσεων. Ας αναλογιστεί κάποιος την ταλαιπωρία που υφίσταται για οποιαδήποτε πράξη συνάπτει με το δημόσιο. Από την πιο απλή ως την πιο σύνθετη. Από τη σύσταση μιας εταιρίας, την αποποίηση μιας κληρονομιάς, τη σύνδεση ενός απλού ρολογιού της ΔΕΗ. Απλά πράγματα, καθημερινά. Τίποτα δεν είναι απλό στο ελληνικό δημόσιο. Όλα είναι σύνθετα, όλα κρύβουν παγίδες, ενός κράτους που δεν εμπιστεύονται οι πολίτες, τη στιγμή που και το κράτος δείχνει την ίδια δυσπιστία.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Σε αυτήν την άθλια κατάσταση;

Το δημόσιο έχει τη δική του, μικρή κατά τα άλλα, ιστορία. Εν αρχή ην το κόμμα. Και όποιος το κατάλαβε νωρίτερα αυτός καρπώθηκε τα οφέλη της ρουσφετολογίας και των προσλήψεων, των δικών μας παιδιών, των πιστών φρουρών του κόμματος. Ο Α. Παπανδρέου μέσα σε όλους τους χαρακτηρισμούς που του προσάπτει κάποιος είναι σίγουρα αυτός του πονηρού προς ίδιον συμφέρον. Πρόσθεσε εξυπνάδα, και τεράστια ικανότητα παραπλάνησης, και έχεις έναν τέλειο συνδυασμό ενός λαοπλάνου ηγέτη. Σε πεινασμένο λαό, ακόμα πιο ισχυρός. Κανείς δε γνωρίζει αν ήταν ξενόφερτη ιδέα ή δική του η σύσταση ενός καταπράσινου δημόσιου τομέα ο οποίος θα διασφάλιζε τη μοναρχία του Ανδρέα. Πολύ πιθανό να προέρχεται εξ Αμερικής σε μια προσπάθεια ελέγχου της περιοχής, μπορεί και του ίδιου του Ανδρέα. Θα πει κάποιος καλά πριν τον Ανδρέα δε διόριζαν τα δικά τους παιδιά στο δημόσιο; Τα διόριζαν, έκαναν προσθήκες, ρουσφέτια. Ο Ανδρέας έκανε εκκαθάριση. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να είχε διαρροές, ούτε σε επίπεδο διοικητών αλλά ούτε σε χαμηλότερες θέσεις. Έτσι τι έκανε; Προσλάμβανε διαρκώς δίδοντας το ελεύθερο στους τοπικούς, ανά περιφέρεια, κομματάρχες να επιλέγουν οι ίδιοι τη σύσταση του δημοσίου, διορίζοντας ολόκληρες οικογένειες, αμόρφωτες, άχρηστες άρα άκρως χειραγωγήσιμες ώστε να ισχυροποιηθεί ο πυρήνας του δημοσίου, ανταλλάσοντας την πίστη με μονιμότητα και επιδόματα. Και το κόλπο στον πεινασμένο έπιασε! Θα έβρισκε καλύτερα ο τεμπέλης, αγράμματος πασόκος της δεκαετίας του '80 βγαλμένος από σήριαλ του Δαλιανίδη, κομπλεξαρισμένος απέναντι στη νέα γενιά των μορφωμένων ελλήνων επιχειρηματιών; Δε θα έβρισκε. Ήταν ευκαιρία ζωής την οποία τιμούν και οι επόμενες γενιές ως σήμερα με θρησκευτική ευλάβεια και θρησκευτική μονιμότητα. Και από εκεί και πέρα τι έγινε; Τα ίδια και από τους επόμενους, και τα ίδια ξανά. Προσλαμβάνοντας μόνο, όλο και περισσότερους βολεύοντας κι άλλες φαμίλιες κρατικοδίαιτων. Ναι δεν είναι όλοι σαν τους πρώτους πασόκους του 80. Αυτό το επίπεδο δεν πιάνεται πλέον. Το επίπεδο του αποφοίτου γυμνασίου του 9.6, με αυθαίρετο, BMW 3 και Στάθη Ψάλτη έχει περάσει ανεπιστρεπτί.  Όμως παραμένουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι, σε ένα μέτριο επίπεδο ενώ παραμένουν άνεργοι οι δις και τρις πτυχιούχοι.

Στο δια ταύτα. Να απολυθούν; Τώρα; Όχι δε γίνεται να απολυθούν τώρα. Σε αυτήν την Ελλάδα. Έπρεπε να είχαν απολυθεί επί Σημίτη. Δουλειές υπήρχαν, λεφτά κάπως περισσότερα υπήρχαν. Θα μπορούσαν να είχαν ένα επίδομα αξιοπρεπές ώσπου να βρουν άλλη εργασία. Τότε έπρεπε να είχε γίνει ένα αντικειμενικό ξεκαθάρισμα. Τώρα δυστυχώς δε γίνεται. Γίνεται βέβαια να μην προσλαμβάνουμε νέους. Άλλη ιστορία. Αυτό που γίνεται είναι η άρση της μονιμότητας. Το δημόσιο όχι μόνο είναι διογκωμένο αλλά είναι και αναποτελεσματικό. Με την άρση της μονιμότητας ο υπάλληλος θα γίνει παραγωγικότερος. Και αν θέλουμε να αποφύγουμε τις απολύσεις και να γίνει μέσω συνταξιοδοτήσεων η μείωση του δημοσίου τομέα θα πρέπει να λειτουργήσει με τα κριτήρια του ιδιωτικού. Ίδια και απαράλλαχτα. Φίλε δημόσιε υπάλληλε θα φεύγεις όταν σου δώσει την άδεια ο προϊστάμενός σου. Θα παίρνεις άδεια όποτε μπορεί η υπηρεσία σου, όχι όταν έχει καλό καιρό για ουζάκι. Θα ελέγχεται η δουλειά σου και θα είσαι αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Θα μπορεί να απολυθείς αν δεν είσαι αποτελεσματικός. Θα είσαι ευγενικός και πρόθυμος. Θα παίρνεις δουλειά για το σπίτι. Πώς να το κάνουμε δηλαδή! Πρέπει να θυσιάσεις κάποιες ώρες αν δε θες να θυσιαστεί η θέση σου. Είναι απλά τα πράγματα. Θα σκίζεσαι για τη δουλειά σου, θα σε ενδιαφέρει η πορεία της επιχείρησης  στην οποία θα εργάζεσαι, θα την πονάς, γιατί θα ξέρεις ότι αν δεν πάει καλά θα της είσαι άχρηστος. Όπως γίνεται παντού. Θα είσαι υπόλογος επιτέλους!

Γίνονται αυτά. Και οι τωρινοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε θέση να καταλάβουν ότι είναι μια τελευταία χάρη των υπόλοιπων Ελλήνων προς αυτούς. Τελευταία. Γιατί δεν μπορείς να απολύσεις διακόσιες και τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους σε αυτήν την Ελλάδα. Μακάρι να γινόταν. Μακάρι να υπήρχαν δουλειές να απορροφηθούν όλοι όσοι περισσεύουν. Δεν υπάρχουν. Ούτε λεφτά για επιδόματα υπάρχουν. Ούτε για τσίχλες. Μπορούν όμως να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και φιλότιμοι. Δε ζητάει κανείς κάτι παραπάνω.

ΥΓ. Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι, και δεν το λέω για να χαϊδέψω αυτάκια. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και η μπάλα τους παίρνει όλους. Και καλά κάνει. Η ανοχή είναι συνενοχή.