Miss Izzy - Ετοιμάζω ταξίδι για το Ελ "Πάσο"

Πατάω τα πόδια μου στη γή και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου περιμένω να τα αισθανθώ να τρέμουν… Από φόβο εννοώ και όχι την παγωνιά των ημερών. Και όταν δεν γίνεται αυτό… εκπλήσσομαι.

Αυτό μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και δεν ξέρω αν πρέπει να το ζήσω δημόσια και να ουρλιάξω δυνατά «τα κατάφερα!» μέσα στον κόσμο που με περνάει βιαστικός και σαν να το έχει σχεδιάσει με χτυπάει δυνατά και άτσαλα στον ώμο ή να σιωπήσω και να επιλέξω να ουρλιάξω μέσα μου μέχρι να δακρύσουν τα μάτια μου από συγκίνηση.

Η στεναχώρια, η μιζέρια και η καθημερινή ασχήμια μοιραζόταν ανέκαθεν πιο εύκολα. Αυτό λέει η εμπειρία μου ως τώρα. Τα γέλια και τα χαμόγελα τα πλατιά μέχρι τα αυτιά με άφηναν στο τέλος της ούρας... πάντα. Της ουράς των άλλων διότι στον δικό μου κόσμο πάντα δια μαγείας είχα ένα πάσο που δεν έληγε ποτέ.

Το βρήκα… το πάσο μου.

Έτσι αισθάνομαι. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, με την αρχή του νέο έτους και όταν όλα γύρω μου είναι έτοιμα να σωριαστούν στο πάτωμα και να αρχίσουν να λιώνουν, εγώ δειλά-δειλά αρχίζω να βρίσκω το νόημα. Ποιο είναι; Λυπάμαι… Δεν μπορώ να το μοιραστώ. Φοβάμαι πως αν το πώ, θα το χάσω έτσι απρόσμενα όπως μου φυτεύτηκε στο μυαλό, μια νύχτα, ένα απόγευμα, μια στιγμή που ούτε καν θυμάμαι πότε ήταν. Και εδώ… στο σημείο αυτό ουρλιάζω μέσα μου δυνατά!!!

Βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα πολύ γραφικό μέρος να τσιμπολογάω «μπουκίτσες του ποδιού» ή τα λεγομένα «τσιμπι-τσίμπι» όπως μου αρέσει να τα λέω και παρατήρησα έναν άνθρωπο απέναντι μου να επεξεργάζεται με το μαχαιροπίρουνο του το λουκανικάκι που είχε επιλέξει να βάλει στο πιάτο. Ρώτησα αυθόρμητα: «Αυτήν την στιγμή σκέφτεσαι απλώς πώς να το κόψεις σωστά ή σε ταλαιπωρεί κάτι άλλο;» Δεν σήκωσε ούτε καν το βλέμμα του να με κοιτάξει και με μια σιγουριά καθηλωτική συνεχίζοντας το σοβαρό του έργο μου απάντησε το πρώτο. Επίσης αυτός ο άνθρωπος μου χαμογέλασε αληθινά πολλές φορές με ό,τι ανοησία και αν του είπα. Και το ευχαριστιόταν! Ήταν τόσο ήρεμος και χαλαρός. Τον ζήλεψα… είχε βρεί το «πάσο» του. Ο μεζές, η προσήλωση στην ευχαρίστηση που θα του χάριζε και ένα χαμόγελο.

Με αφορμή λοιπόν τέτοια μικρά και ασήμαντα γεγονότα που κρύβουν μέσα τους βαθιές αλήθειες και αναζωογονητικά παιχνίδια του μυαλού (ναι, ναι κι όμως… ένα λουκάνικο μπορεί και κρύβει πολλά!), αισθάνομαι πως αρχίζω και πάλι να ευχαριστιέμαι καταστάσεις και συναισθήματα που είχα εγκαταλείψει προ πολλού.

Μια κουβέντα σε άλλα επίπεδα, ένα σημείο της συζήτησης που σε βρίσκει αδιάβαστο και απροετοίμαστο, μια ειλικρίνεια τόσο γλυκιά όσο το πιο «καλοραμμένο» ψέμα, ένα χαμόγελο σε ένα πρόσωπο που σπάνια αλλοιώνεται, μια απόλυτη άποψη που δεν ψάχνει κηδεμόνα και ένα κυνήγι που γίνεται ανελέητα ακριβώς επειδή ένα κυνήγι δεν μπορεί ποτέ να γίνεται «φιλεύσπλαχνα». Μια εικόνα τόσο ρεαλιστική και γυμνή που προτάσσεται μπροστά σου και σου λέει με μια επαχθή για τα δικά σου δεδομένα ψυχραιμία «Μην προσπαθείς τόσο πολύ. Τα έχεις ήδη καταφέρει».

Για όλους εκείνους που παλεύουν μέσα τους νομίζοντας πως το χειλάκι τους δεν θα ξαναχαμογελάσει, για αυτούς που μείωσαν ταχύτητα τρομάζοντας στην όψη της απότομης στροφής μπροστά, για τους ανθρώπους που δείλιασαν όταν κινδύνεψε η ψυχή τους, για όσους εγκατέλειψαν όταν έχασαν το κίνητρο τους, για τα μάτια που χαμήλωσαν όταν κουράστηκαν… κυρίως για αυτά τα μάτια, εγώ η μεγαλύτερη drama queen των εποχών, σας στέλνω την πιο θετική ενέργεια που είχα ποτέ.

Σας εύχομαι να βρείτε το «πάσο» σας ξανά. Και θα το βρείτε.