Η σχέση μου με τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια ήταν ανέκαθεν περίεργη. Μάλλον καλύτερα η σχέση μου με την φυγή ήταν ανέκαθεν περίεργη. Κυρίως τη φυγή την δικιά μου. Γιατί ήταν, είναι και θα είναι πάντα πιο εύκολη. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να φεύγουν. Δεν το αντέχω. Δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι είμαι εγωίστρια. Ναι, είμαι. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου: Να φεύγω ( ή να ‘’φεύγω’’ αν θες..) πάντα εγώ. Τη σχέση μου αυτή με τη φυγή την ‘’έκανα εικόνα’’ (αν με ξέρεις καλά, ξέρεις τι εννοώ)με τα αεροπλάνα.
Το αεροπλάνο στην αρχή συμβόλιζε επιθυμία και ανυπομονησία για να βρεθώ σε κόσμους κ μέρη που δεν είχα ξαναδεί κι ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω(ξέρεις πόσο λατρεύω τα ταξίδια!). Πάντα για λίγο όμως. Για ημέρες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μετά πάλι πίσω στα οικεία και γνώριμα, ενθουσιασμένη που μεγάλωσε κι άλλο η λίστα των ταξιδιών μου, λες και μετρούσα τα καλοκαιρινά μου μπάνια ή τα παγωτά πίσω στο σχολείο.
Στη συνέχεια έγινε το μέσο που θα με μετέφερε αυτόματα στη ‘’Γη της Επαγγελίας’’, όπου όλα θα γινόντουσαν δια μαγείας καλύτερα. Το ‘’δια μαγείας’’ βέβαια μεταφράστηκε άμεσα σε πολύ κόπο, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Το λίγο έγινε περισσότερο. Οι μέρες έγιναν μήνες. Πίσω για λίγο και μετά κι άλλοι μήνες. Πολλές φορές οι μετακινήσεις γινόντουσαν ελαφρά τη καρδία λόγω ανυπομονησίας και λησμονιάς, πότε για το ένα μέρος και πότε για το άλλο. Τις περισσότερες φορές όμως άφηνα την μισή μου καρδιά σε κάποια αίθουσα αεροδρομίου. Μόνη της. Κατ’ επιλογήν. Γι αυτό κ πάντα ήθελα να πηγαίνω μόνη στο αεροδρόμιο. Για να μην έχω πουθενά να την αφήσω και να την ξαναβρώ εγώ όταν θα γυρίσω. Ίσως ήταν αυτό. Μια σιγουριά και μια ασφάλεια ότι θα ξαναγυρίσω. Είτε εδώ, είτε εκεί. Και ξαναγυρνούσα. Και εδώ και εκεί.
Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να καταλάβω και να ζήσω ότι τα αεροπλάνα μπορούν να μου πάρουν μακριά ανθρώπους που ήθελα εδώ. Όχι απαραίτητα για πολύ. Αλλά ότι μπορούν. Αναγκάστηκα να τους συνοδεύσω στο αεροδρόμιο είτε για να παρατείνω τον χρόνο μου μαζί τους είτε γιατί ‘’έτσι έπρεπε’’. Εκεί ένιωσα να αφήνω ολόκληρη την καρδιά μου πλέον. Όπως έγινε και σήμερα.
Σε λίγες μέρες θα ξαναπάω. Για να φύγω εγώ. Έτσι όπως έχω μάθει. Ελπίζω να την βρω εκεί να με περιμένει.
Σ'ευχαριστώ..
Το αεροπλάνο στην αρχή συμβόλιζε επιθυμία και ανυπομονησία για να βρεθώ σε κόσμους κ μέρη που δεν είχα ξαναδεί κι ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω(ξέρεις πόσο λατρεύω τα ταξίδια!). Πάντα για λίγο όμως. Για ημέρες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μετά πάλι πίσω στα οικεία και γνώριμα, ενθουσιασμένη που μεγάλωσε κι άλλο η λίστα των ταξιδιών μου, λες και μετρούσα τα καλοκαιρινά μου μπάνια ή τα παγωτά πίσω στο σχολείο.
Στη συνέχεια έγινε το μέσο που θα με μετέφερε αυτόματα στη ‘’Γη της Επαγγελίας’’, όπου όλα θα γινόντουσαν δια μαγείας καλύτερα. Το ‘’δια μαγείας’’ βέβαια μεταφράστηκε άμεσα σε πολύ κόπο, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Το λίγο έγινε περισσότερο. Οι μέρες έγιναν μήνες. Πίσω για λίγο και μετά κι άλλοι μήνες. Πολλές φορές οι μετακινήσεις γινόντουσαν ελαφρά τη καρδία λόγω ανυπομονησίας και λησμονιάς, πότε για το ένα μέρος και πότε για το άλλο. Τις περισσότερες φορές όμως άφηνα την μισή μου καρδιά σε κάποια αίθουσα αεροδρομίου. Μόνη της. Κατ’ επιλογήν. Γι αυτό κ πάντα ήθελα να πηγαίνω μόνη στο αεροδρόμιο. Για να μην έχω πουθενά να την αφήσω και να την ξαναβρώ εγώ όταν θα γυρίσω. Ίσως ήταν αυτό. Μια σιγουριά και μια ασφάλεια ότι θα ξαναγυρίσω. Είτε εδώ, είτε εκεί. Και ξαναγυρνούσα. Και εδώ και εκεί.
Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να καταλάβω και να ζήσω ότι τα αεροπλάνα μπορούν να μου πάρουν μακριά ανθρώπους που ήθελα εδώ. Όχι απαραίτητα για πολύ. Αλλά ότι μπορούν. Αναγκάστηκα να τους συνοδεύσω στο αεροδρόμιο είτε για να παρατείνω τον χρόνο μου μαζί τους είτε γιατί ‘’έτσι έπρεπε’’. Εκεί ένιωσα να αφήνω ολόκληρη την καρδιά μου πλέον. Όπως έγινε και σήμερα.
Σε λίγες μέρες θα ξαναπάω. Για να φύγω εγώ. Έτσι όπως έχω μάθει. Ελπίζω να την βρω εκεί να με περιμένει.
Σ'ευχαριστώ..
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω.Το να φεύγεις από κάπου έχοντας αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα είναι πολύ περίεργο.Νιώθεις ότι είσαι μισός εδώ,μισός εκεί.Ότι η ζωή σου είναι χωρισμένη σε μικρά κομματάκια.Ότι ένα κομμάτι σου είναι πάντα αλλού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ είμαι σε πιο προχωρημένο στάδιο.Τα τελευταία 12 χρόνια δεν έχω κάτσει πάνω από 1.5 μήνα σερί στην ίδια πόλη.Έστω κι αν η φυγή είναι απλά 2ήμερη απόδραση.Πνίγομαι...