Τι κι αν ο ήχος δεν ήταν τέλειος, τι κι αν τα τραγούδια ήταν λίγο-πολύ σε μια πρόχειρη σειρά, τι κι αν όπως φάνηκε πολλές πρόβες δεν είχαν κάνει...(!), οι ΠΥΞ ΛΑΞ είναι το πιο επιτυχημένο ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών, και χθες ήταν η απόδειξη.
Ποιος άλλος Έλληνας καλλιτέχνης ή συγκρότημα, αυτήν την εποχή μπορεί να συγκεντρώσει 70.000 ανθρώπους για μια συναυλία; Έβλεπες μικρά παιδιά 17-18 που ίσως να μην τους είχαν ξανακούσει ζωντανά, έβλεπες τριαντάρηδες με δάκρυα στα μάτια να θυμούνται τα "ζωηρά" νιάτα τους και πενηντάρηδες να αναπολούν τις δικές τους άλλες εποχές.
Η συναυλία ξεκίνησε με το "Μοναξιά μου όλα" με εκπληκτικό παλμό από μια υπέροχη αρένα. Έμπειρη. Και πώς να μην ήταν αφού ήταν το κοινό τους 20 χρόνια τώρα με αμέτρητες συναυλίες στο αίμα του. Με τα μπουγέλα, τα ρούχα στον αέρα στο "Πετάς τα ρούχα σου ψηλά", με τα πόδια να μην πατούν στο έδαφος για πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Έλειπε η σκόνη στο στόμα...αλλά Ο.Α.Κ.Α. είναι αυτό.
Το ρεπερτόριο συνεχίστηκε χωρίς εκπλήξεις ."Φωτιά" και "Πούλα με" από τον Μπάμπη, ο Μάνος σε βίντεο στο "Εσύ εκεί", "Ανόητες αγάπες" του Χάρη και του Πάνου σε αποθέωση. Και όταν έκανε διάλειμμα η ορχήστρα, οι δυο τους με ακουστικές κιθάρες, μόνοι τους με τους 70.000, στο αποκορύφωμα της συναυλίας. Η ορχήστρα ξανά για το "Δε θα δακρύσω πια για σένα" και το μεγάλο φινάλε "Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις".
Αυτό ήταν. Το τέλος μιας υπέροχης εποχής. Της καλύτερης, της δυνατότερης και της αυθεντικότερης. Την εποχή της ανεμελιάς, του rock, της επανάστασης, της τρέλας. Την εποχή που το ηλιοβασίλεμα είχε νόημα, τα κορίτσια ήταν όμορφα και οι μπύρες ήταν στα χαλίκια.
Δε λέμε εις το επανιδείν. Δε θέλουμε να χαλάσει αυτή η ανάμνηση. Το πήραμε απόφαση πια πως όλα αυτά τελείωσαν. Απλώς ευχαριστούμε.
Μας χαρίσατε τα λόγια όταν ήταν δύσκολο να βρεθούν και να ειπωθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν για μας αυτό που νιώθαμε ήταν πρωτόγνωρο, μας μάθατε να ερμηνεύουμε τον εαυτό μας.
Μας ζωγραφίσατε τις εικόνες του μυαλού μας όταν δεν ξέραμε πώς να πιάσουμε πινέλα…
Μας συνεπήρατε όταν ήμασταν ακόμη κοριτσάκια του μπαμπά. Γυναίκες πλέον, «στην πόλη των τρελών» επιστρέψαμε κοντά σας για να μας συνεπάρετε και πάλι.
Με γκρίζες τρίχες στα μαλλιά, με έναν άνθρωπο απόντα, με μπερδεμένα λόγια… επιβεβαιώσατε ότι μας μεγαλώσατε καλά.
Χιλιάδες άνθρωποι γεμάτοι πάθος. Αυτό είναι το επίτευγμα σας.
Είμαι ένας απο αυτούς και σας ευχαριστώ.
Συγκίνηση και ανατριχίλα..Όταν ερωτήθηκα χτες για το "πως ήταν η συναυλία", απάντησα αβίαστα: "Εμπειρία. Εμπειρία ζωής που χαίρομαι που δεν την έχασα." Συγκίνηση και ανατριχίλα..μνήμες..πρόσωπα που είχα ξεχάσει και ξαναθυμήθηκα..άλλα που θυμάμαι και ήθελα να ξεχάσω. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όλα τα τραγούδια των Πυξ Λαξ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με πρόσωπα και γεγονότα. Κι όχι μόνο για μένα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι αυτό εγώ το ονομάζω επιτυχία..επαγγελματική ΚΑΙ προσωπική. Πολλές φορές καθώς τραγουδούσαν προσπαθούσα να ταυτιστώ μαζί τους και να καταλάβω πως είναι να έχεις τόσο κόσμο (μα τόσο πολύ κόσμο...)που έχει παραμείνει πιστός τόσα χρόνια σε αυτά που έχεις δημιουργήσει, που έχει μεγαλώσει μαζί σου και μέσα από τα δημιουργήματα σου....δάκρυα στα μάτια, απέραντη περηφάνια και συγκίνηση. Συγκίνηση και ανατριχίλα.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν 31 Ιουλίου 1997 , δεν θα το ξεχάσω ποτέ , ήμουν αμούστακο παιδί τότε και ξεκινούσα το πολύχρονο ταξίδι μου για την Ιταλία , ακούγοντας το μοναξιά μου όλα και το δεν θα δακρύσω πια για σένα , και γώ έκλαιγα...
ΑπάντησηΔιαγραφή