Έχω μια φίλη που διαθέτει τα καλύτερα «αυτιά» του κόσμου. Ακούει, ακούει, ακούει… επεξεργάζεται, «τοποθετεί» τις σκέψεις της… and then she shoots !
Πως λέμε με το γάντι; Ένα τέτοιο πράγμα. Ο τρόπος που μιλάει σε γλυκαίνει, σε μαλακώνει, σε συντονίζει στο δικό της ρυθμό και οι λέξεις που χρησιμοποιεί οδηγούνται με ακρίβεια σαν βελάκια στο στόχο τους. Ακόμα και οι προτάσεις που σχηματίζει είναι με τέτοιο τρόπο δομημένες που νομίζεις ότι για κάποια δευτερόλεπτα εξαιτίας της τεράστιας επιρροής που έχουν πάνω σου, χάνεις το μυαλό σου.
Ήρθε και έδεσε η τεράστια ικανότητα της να διαβλέπει με τη φύση του επαγγέλματος που διάλεξε να ακολουθήσει. Μια φύση άγρια κατά την γνώμη μου. Μια ανεξερεύνητη ζούγκλα. Μια χαώδης κατάσταση που απαιτεί γερά νεύρα, στερεά διορατικότητα και βαθύ συναισθηματικό πλούτο. Πως αλλιώς θα μπορούσε να ελιχθεί και συγχρόνως να επιβιώσει στα σύνθετα αν ήταν μονόπλευρη, ανόητα θερμόαιμη, άδεια και «τυφλή» ;
Μου κάνει εντύπωση που ρωτάει, ζητάει γνώμες όταν πρόκειται για προσωπικά της θέματα. Ίσως να μην της φτάνουν αυτά που ήδη γνωρίζει… ίσως πάλι κάποιες στιγμές χρειάζεται απλά να ακούσει κάτι απλό. Την καταλαβαίνω… είναι κουραστικό υποθέτω να ζεις με ένα μυαλό των δικών της κυβικών.
Τη συμβουλεύω καμιά φορά να χρησιμοποιεί περισσότερο τα μάτια της όταν θέλει να μεταφέρει ένα μήνυμα. Το βρίσκω ορισμένες στιγμές πιο ουσιαστικό και πιο άμεσο από τα λόγια (αν και λάτρης αυτών…) και εκείνη μαγκώνεται. Νομίζει ότι υστερεί. Πως είναι δυνατόν να υστερεί όταν αυτό που κάνουν οι περισσότεροι μόνο με τα μάτια εκείνη το κάνει με όλη της την παρουσία;;; Και το καλύτερο; Το καταφέρνει δίχως να το γνωρίζει.
…ή το γνωρίζει και μας δουλεύει όλους κανονικότατα. Μας αφήνει να νομίζουμε ότι είμαστε εμείς αυτοί που ξεμπλέκουμε τα θέματα της, της παρέχουμε τις σωστές λύσεις, τη λούζουμε με σοφές συμβουλές… γιατί; Για να αισθανόμαστε ικανοί. Σημαντικοί. Έμπειροι.
Λίγο σαν και εκείνη.
Πειραματική θεραπεία εν αγνοία των ασθενών ;)
Έχει ενδιαφέρον…
Ενδιαφέρον. πραγματικά ενδιαφέρον ο άνθρωπος που περιγράφεις και δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα ένα meeting μαζί του για κουβεντούλα.Έχω όμως ένα μεγάλο αλλά ή μάλλον έχω κάτι ακόμα να προσθέσω. Σίγουρα το να ακούς (καταρχήν),το να βλέπεις(κατ’ επέκταση) και το να επεξεργάζεσαι (τελικά)είναι βασικές αρχές της επικοινωνίας καθώς επίσης και της αντίληψης περί ανθρώπων. Όμως ξεχνάς ,κατά την ταπεινή άποψη του συγγραφέα, μια πολύ σημαντική παράμετρο. Το συναίσθημα. Όλα όσα νιώθεις όταν είσαι με κάποιον. Κουβεντιάζεις, καλημερίζεις, φλερτάρεις, λογομαχείς ή συμβουλεύεις. Νιώθουμε ρε γαμώτο. Νιώθουμε με αυτόν τον άγνωστο αισθητήρα αν ο απέναντι μας γουστάρει, μισεί ,φθονεί ή απλά του είμαστε αδιάφοροι. Την αρετή αυτή είναι που πρέπει να δουλέψουμε. Αν και πολλές φόρες βρίσκει εφαρμογή χωρίς να το ξέρουμε και την ακολουθούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά στη ζωή έχουμε δίπλα μας αυτούς που μας προστάζει το μυαλό και η λογική ή αυτούς που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα;;;;;;
Mike μου συμφωνώ μαζί σου... Σκέψου… προτείνοντας στη φίλη μου να "χρησιμοποιήσει" τα μάτια της, στην ουσία την παρακινώ να εξωτερικέψει τα συναισθήματα της με αυτόν τον τρόπο. Έχω θέμα με τα μάτια, με το βλέμμα. Πιστεύω ότι φανερώνουν πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου με πόσους διαφορετικούς τρόπους έχεις κοιτάξει όλους όσους ξέρεις. Πόσο αδιάφορα προσπέρασες το βλέμμα σου από άτομα και καταστάσεις που σε άφησαν αδιάφορο. Πόσο αλληλένδετα είναι η ματιά μας και το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Ή σκέψου πόσες φορές κοίταξες χαμηλά ή έστρεψες το βλέμμα σου αλλού για να μην καταλάβει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου τι συμβαίνει μέσα σου. Θυμήσου όταν πονάς πως καίγονται τα μάτια… πως όταν αρχίσουν να υγραίνονται, σφίγγονται τα δόντια. Ξαναπαίξε στο μυαλό αγαπημένες σου στιγμές και νιώσε τη λάμψη κάτω από τα βλέφαρα.
Και σκέψου εκείνους που «ταξιδεύουν», που «λείπουν» από κοντά μας καμιά φορά γιατί δεν είναι τόσο δυνατοί όσο οι υπόλοιποι… τα μάτια τους είναι άδεια γιατί το «μέσα» τους απουσιάζει… Σκέψου το αυτό. Όπως σκέψου αυτήν την στιγμή ότι χαμογελάς και τα μάτια σου ζωηρεύουν γιατί αισθάνεσαι ότι συμφωνούμε τελικώς και αυτό σε ικανοποιεί γιατί ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω… Κάνω λάθος;
Μαζί σου σε όλα όσα λες. Τόσο, όσο δε φαντάζεσαι.
Ορμώμενη από την τελευταία σου ερώτηση σου τάζω συγκέντρωση σκέψεων σε μικρό κειμενάκι λίαν συντόμως.
Λογική Vs Συναισθήματα – coming soon…