Η ανάσταση του Χριστού επισφραγίζει τη σύνδεση του Χριστού με το Θεό, ως υιού και ταυτόχρονα τη βάση του Χριστιανισμού. Χωρίς την ανάσταση η αλήθεια είναι πως η δύναμη της εκκλησίας θα ήταν λιγότερη καθώς και οι πιστοί. Κάθε θρησκεία επιδιώκει μια ιστορία τέτοιου υπερφυσικού χαρακτήρα και ώστε να προσδώσει «κύρος» σε ό,τι πρεσβεύει. Μήπως όμως με την ανάσταση το παράκανε;
Η ιδέα της ανάστασης αν δεν αφορά την πραγματική αλλαγή ενός ανθρώπου από την κατάσταση του θανάτου σε αυτήν της ζωής, αλλά συμβολίζει την ανάσταση της ψυχής που ενδέχεται να επέλθει μέσω της πίστεως, τότε είναι απολύτως θεμιτή. Η μεταφορική έννοια της αναμόρφωσης, της ανάπλασης ενός ανθρώπου, ίσως μετανοιωμένου, ίσως παραπλανημένου ο οποίος «σώζεται» ακολουθώντας το κήρυγμα για την αγάπη και την αλληλεγγύη του Χριστού είναι αποδεκτή. Οι υπόλοιπες ερμηνείες δυστυχώς απευθύνονται κυρίως σε ανθρώπους που περισσότερο έχουν ανάγκη παρά νου.
Τι πραγματικά σημαίνει όμως η «μη» ανάσταση του Χριστού. Ποιος ήταν πραγματικά αυτός ο οποίος εργάστηκε τόσο μεθοδευμένα, έπλασε τόσες ιστορίες και θυσιάστηκε για το όνομά του;
Ένας πανέξυπνος άνθρωπος ή ένα πιόνι πανέξυπνων ανθρώπων που εξαγοράστηκε με αντάλλαγμα να μείνει στην αιωνιότητα ενώ άλλοι θα καρπώνονται εσαεί ό,τι έσπειρε; Μήπως ήταν απλώς ένας φιλόδοξος, εγωμανής, εγωκεντρικός χαρακτήρας ενός καλοστημένου έργου ο οποίος θυσίασε τη ζωή του για το αιώνιο όνομά του; Ή ήταν όντως υιός του Θεού που τον έστειλε στη γη να νουθετήσει τους θνητούς και να σφραγίσει την πίστη μέσω της θυσίας και της ανάστασης; Ποια ιστορία είναι πιο πιστευτή, πιο κοντά στον άνθρωπο και τα κίνητρά του; Ό,τι και να ήταν, μικρό το κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου