Miss Izzy - Life... as I see it

Η «σύνθεση» της ζωής μέσα από τα δικά μου μάτια:

Αλλαγές αναγκαίες, διαφοροποιήσεις απαραίτητες, επιλογές συνειδητές, χαμόγελα εκφραστικά, κουβέντες ατέρμονες, απογοητεύσεις βαρύτατες/βαθύτατες, πάθη αέναα, έρωτες ανεκπλήρωτοι , έντονοι, ολοκληρωτικοί, καταστροφικοί, αξέχαστοι, συντριπτικοί, μάταιοι, απαγορευμένοι… πλήγμα στην καρδιά, νότες στο μυαλό, αναμνήσεις χαραγμένες πάνω μας… στις ρυτίδες μας κρυμμένες.

Να συνεχίσω; Περπάτημα αγέρωχο, βήματα μπλεγμένα σε οχτάρια, βαρεμάρα που χτυπάει κόκκινο, χρόνος που δεν αρκεί ποτέ, άγχη σε έξαψη, ευτυχία που γίνεται σκόνη μέσα στα χέρια μας, η οικειότητα που αναπτύσσεται, που χάνεται, που λείπει… παράνοια.

Αυτό το «γαϊτανάκι» της ζωής, ούτε στιγμή δε θέλω να το αποχωριστώ. Να αισθάνομαι θέλω… να νιώθω το δέρμα μου καμένο από τον ήλιο, τα μάτια μου βαριά από την κούραση, το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι από την οργή, τον ενθουσιασμό να θέλει να κρυφτεί και να τον προδίδει το βλέμμα, το γυάλισμα του οφθαλμού, τη διαστολή της κόρης… το γέλιο που σε κάνει να πονάς, το κλάμα που σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος, οι αισθήσεις που ξυπνούν όταν σβήνουνε τα φώτα, σκηνές προσωπικές που κλείνονται πίσω από πόρτες και είναι δικές σου, ολόδικές σου. Πίστεψε με, δεν στις κλέβει κανείς.

Και;

Πολύ ρομαντική για άτομα κενά, τρελή για τους τρελούς, ενδιαφέρουσα για όσους με πρωτογνωρίσουν, σκληρή και κοφτή για εκείνους που μ’αγαπούν, η «μια» και «μοναδική» για αυτόν τον «κάποιο», περίεργη, παράξενη, ιδιόρρυθμη για εκείνους που φοβούνται, επικίνδυνη για όσους αντιστέκονται. Αυτή είμαι, δεν είμαι άλλη . . .

Και ;

Δεν έχει «και»… η ζωή (το «γαϊτανάκι» μου) συνεχίζεται.

Κάθομαι σταυροπόδι μέχρι να με πονέσουν τα κόκαλα των ποδιών μου, φοράω τα ζιβάγκο μου που τόσο αγαπώ, πιάνω μαλλί κότσο και χαμογελάω πονηρά. Κάνω ένα τσιγάρο, άλλο ένα για να νομίζω ότι είμαι πραγματικά κακό παιδί, γράφω με μανία στο πληκτρολόγιο, βάζω άπειρα αποσιωπητικά (από σιωπή φτιαγμένα και αυτά!) γιατί ποτέ δεν τελειώνω τις φράσεις μου (υπάρχει λόγος…) και εν ολίγοις ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου κάθε nanosecond μέσα στο 2011. Παιδιά… κάτι αλλάζει, κάτι μ’ανεβάζει.