Πέρασαν 3 ολόκληρα χρόνια. Σαν χθες το θυμάμαι… το τηλεφώνημα που με ξύπνησε και όλα όσα ακολούθησαν τις υπόλοιπες ημέρες.
H ημέρα ήταν πολύ πιο ζεστή από ό,τι είναι σήμερα. Έξω είχε χαρά Θεού. Έτσι έφυγε ο φίλος μας. Με ήχους τζιτζικιών, στο φώς του ήλιου, στην αρχή του καλοκαιριού.
Θέλω να πω ότι δεν ξεχνώ μα η αλήθεια είναι ότι το επιδιώκω να ξεχάσω. Ναι… για λόγους εγωιστικούς. Το ομολογώ. Είδα για πρώτη φορά τη δυστυχία των ανθρώπων, την ένιωσα, την αισθάνθηκα στο 100%. Ήταν εκεί, μια κυρία… «Δυστυχία» το όνομα της, ντυμένη στα μαύρα και δεν έφευγε με τίποτα. Μα με τίποτα! Πρώτη φορά τόσο κοντά μου. Και δεν τη γουστάρω ρε παιδί μου, δε τη θέλω. Και συνεχώς προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να συμφιλιωθεί με την ιδέα της απουσίας, της γενικότερης απουσίας, όχι μόνο του άμοιρου «ψηλού». Προσπαθώ να εκπαιδευτώ, να είμαι έτοιμη στην επόμενη επίσκεψη της. Θα έρθει και όσο και αν προσπαθήσω ποτέ δε θα καταφέρω να την υποδεχθώ με ανοιχτές αγκάλες (υπερβολή όπως και να’χει!) ή έστω με μια ωμή συγκατάβαση. Θα είμαι σίγουρα η χειρότερη οικοδέσποινα όλων των εποχών… Και καλά θα κάνω γιατί είναι αγένεια να πηγαίνεις επίσκεψη χωρίς να σε έχουνε καλέσει. Μας ρώτησες κυρία μου αν σε θέλουμε; Πάντα έτσι ήσουν. Δε θα αλλάξεις ποτέ. Κι εγώ θα συνεχίσω να σου κλείνω την πόρτα στη μούρη κι ας βρίσκεις εσύ τρόπους να τρυπώνεις στα σπίτια μας όποτε σου κα…ώσει !
Στον Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου