Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Miss Izzy - Συγκλονίζομαι . . .

Συγκλονίζομαι . . .
Όταν σκέφτομαι για πολλοστή φορά την έκφραση που τόσο απρόσμενα άκουσα κάποια στιγμή λίγα λεπτά πριν κοιμηθώ εχθές το βράδυ… «Σε αγαπώ τόσο πολύ που φοβάμαι» ! και υστέρα ένα χαμόγελο «χαριτωμένης» ντροπής στο πρόσωπο που την ξεστόμισε.
Το αναφέρω γιατί λίγοι έχουν τα κότσια να δηλώσουν κάτι τόσο ειλικρινές. Να αφήσουν τις λέξεις να σχηματιστούν από μόνες τους. Να πουν αυτό που τους ζητά η καρδούλα τους.
Ήταν 6 λέξεις. Μία τοποθετημένη δίπλα στην άλλη τόσο αυθόρμητα, χωρίς καμία παύση, κανένα κόμπιασμα, δίχως τον παραμικρό δισταγμό.
Αμέσως έκανα ένα βιαστικό «απολογισμό» της συμπεριφοράς μου απέναντι σε αυτό το άτομο και διαπίστωσα πόσο αναίσθητοι μπορούμε να γίνουμε, πόσο σκληροί και ενίοτε απίστευτα άδικοι με αυτούς που μας λατρεύουν (κυριολεκτικά) καθώς τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) ξεσπάμε σε εκείνους.
Είναι από τα ομορφότερα πράγματα που μου έχει πεί ποτέ κανείς και το πιο ωραίο απ’όλα είναι ότι αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο.
Η αγάπη, αν και χαρακτηρίζεται έμμεσα από την τρομερή και φοβερή φρασούλα που αναφέρω παραπάνω ως κατάρα, θεωρώ πως τελικά είναι ευλογία. Γιατί όταν την νιώθεις ξέρεις πως όλα σου τα κύτταρα είναι ζωντανά. Όπως ξέρεις πως για κάποιον εκεί έξω είσαι όλος του ο κόσμος… αν σταθείς τυχερός και σου επιτρέψει να το μάθεις ;)
Στον αφανή ήρωα της ζωής μου, τη μητέρα μου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου