Η δημιουργική παρελθοντολογία σε γενικές γραμμές ωφελεί. Διδάσκει, προφυλάσσει από την επανάληψη λαθών, χωρίς να πρέπει να γίνεις το ποντίκι με το ρεύμα δυο χιλιάδες φορές για να μάθεις το μάθημά σου, αποκομίζοντας καμμένες τρίχες και όρθια μαλλιά. Ας είναι όρθιοι μόνο οι γιακάδες. Η διαρκής επανάληψή της παρόλα αυτά αναλώνει και αποτρέπει από την ανάληψη των απαιτούμενων αποφάσεων που αφορούν το μέλλον. Τι νόημα άραγε θα είχε ακόμη μια κριτική στο αδυσώπητο πασοκ του ´81, το ατελείωτο φαγοπότι του Σημίτη, τους λουκουμάδες του χαρισματικού ομιλητή αλλα και χαρισματικού αδιάφορου Καραμανλή ή το θίασο της Νέας Γης του πρωτότοκου του πρωτομάστορα; Κανένα. Η ιστορία κατέγραψε γεγονότα, απέδωσε ευθύνες και προχωρά (sic). Στην χιλιοείπωμενη καμμένη γη κάποιος επιτέλους πρέπει να σπείρει κάτι πέραν των βραχυπρόθεσμων, πέραν της τομάτας ή της πιπεριάς. Κάποιος πρέπει να φυτέψει ελιές και πορτοκάλια, λεμόνια και σύκα.
Δυο μήνες μετά τις εκλογές και αν υπάρχει κάποιος που αναρωτιέται ακόμα αν οι νέοι μας γεωργοί είναι αυτοί που τελικά θα πράξουν το αυτονόητο, προφανώς και κοροιδεύει τον εαυτό του. Ξέρεις για να φυτέψεις ένα δέντρο πρέπει να ανοίξεις μεγάλη τρύπα, να κουραστείς και, ο καρπός του αργεί, αλλά όταν μυρίσεις το πρώτο σου λεμόνι ξεκινάς μια σχέση ζωής, ενα αιώνιο δέσιμο που σου παρέχει ασφάλεια, προστασία και ικανοποίηση. Και όρεξη να σκάψεις για μια ακόμη λεμονιά.
Με αποφάσεις σπασμοδικές, με νομοσχέδια δεκαπενταμελούς, χαμένοι σε μια εξουσία που επίμονα ζήτησαν αλλά ποτέ δε θέλησαν. Σαν τον καυγά στη διασταύρωση που πάνω στα νεύρα σου λες "βγες έξω ρε" χωρίς να υπολογίσεις την πιθανότητα ότι ο άλλος μπορεί και να βγει. Μια κυβερνητική ασυνεννοησία, ενα αλλαλούμ εντυπώσεων, ένας άτυπος διαγωνισμός για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο παίκτη. Ενας Υπ.Οικ. με μονο σκοπό να χτίσει το προφίλ του για τη μετά Υπ.Οικ. εποχή (ίσως να πιστεύει ότι έρχεται σύντομα), μια πρόεδρος ως Τζέκυλ και Χάιντ να παίζει πότε το βουλευτή, πότε το δικαστή, ποτε με τις κουκλες, καταβεβλημένη απο μια μόνιμη διαταραχή, ένας πρωθυπουργός ανίδεος, αριστούχος μαθητής της μεγάλης του γένους σχολής της πρέφας (του Αλέκου) και μερικοί ακόμη υπουργεύοντες πρωθυπουργοί άξιοι μόνο να καρπώνονται τα αγαθά των άλλων καταρρίπτοντας το σοφό πλην όμως άχρηστο "κόποις κτώνται". Μέσα λοιπόν σε αυτό το θλιβερό σκηνικό καλούμαστε εμείς, ο λαός πλούσιοι, φτωχοί, να πληρώνουμε φόρους, να αποπληρώνουμε δάνεια, να επενδύουμε αποταμιεύσεις, να στηρίζουμε την οικογένειά μας, και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μην κοιμόμαστε τα βράδια γιατί ακόμα και τα βράδια οι τοίχοι έχουν αυτιά και οι κυβερνώντες μεγάλα στόματα. Στόματα που τρέφουν(sic) με ευλάβεια νεανικά μυαλά στα κάγκελα, της βουλής, μυαλά διεφθαρμένα απο το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους από γονίδια αμιγώς νεοελληνικά, αμιγώς παλαιοβολεμένα που επιδιώκουν, όχι την αποσταθεροποίηση, αλλά την αέναη σταθερότητα.
Δυστυχώς για τους πολλούς ευτυχώς για τους λίγους η κατάληξη αυτής της ιστορίας δεν εχει και πολλές εναλλακτικές, είναι μόνο οι γνωστές. Εντός ή εκτός και χωρίς επί τα αυτά. Χωρίς πολλά πολλά ή χωρίς απολύτως τίποτα. Χωρίς απολύτως τίποτα αλλά με σηκωμένους γιακάδες, πέντε τομάτες, μισή πιπεριά καθόλου λεμόνια αλλα με μια μόνιμη θέση στη γωνία ενός καφενείου να εξαπολούμε κατηγορώ "τω αγνώστω θεώ" και στη δόλια μάνα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου