Βουτάει στο πλήθος , αρπάζει αγκώνες. Εξέχουν. Τι φταίει;
Κάποιους αρπάζει, τους κομματιάζει, τους θάβει βαθιά μέσα σε
τρύπες παλιές της φωλιάς του.
Άλλους βαφτίζει
σωτήρια δίχτυα και αφήνεται ως ελεύθερο σώμα σε νήματα και παραμύθια.
Τα βαφτίζει αγκαλιές, τα βαφτίζει στέγες γερές, απουσία κινδύνου τα βαφτίζει… Για δες.
Ασπίδες και φρούρια και πόστα ζητάει. Χαμένος παράδεισος, άτρωτη
γη, το αιώνιό του κυνήγι, αυτά αναζητάει.
Και βρίσκει μπροστά του υπόλοιπα μέλη, υπόλοιπα άκρα…
Ανοίγει τα μάτια, κοιτάζει τριγύρω, εξετάζει το χώρο, ζητάει
βοήθεια. Την έχει. Στα άκρα.
Φοβίζει το νέο, φοβίζει το ξένο, φοβίζει το αμιγές
περιβάλλον, το φρέσκο φοβίζει.
Τραντάζει το δίχτυ, χτυπά το κορμί του, πηδάει για το τρένο
που τον προσπερνάει.
Κυλάει στο δρόμο, δεν πέτυχε στόχο, το χέρι αφημένο.
Το χέρι κρεμιέται να σώσει τον αιώνιο ηττημένο. Τον σώζει.
Το αρπάζει, δαγκώνει, δεν ξέρει τι κάνει. Δεν ξέρει τι
κάνει. Σωπαίνει.
Και κλαίει, αχ πως κλαίει… οι ήχοι σχεδόν τον πονάνε. Για
άκου…
«Έκανα λάθος» φωνάζει…
«Πώς να διαγράψω το πεπρωμένο;»
ουρλιάζει ! …την ώρα που την ασφάλεια δειλά αγκαλιάζει.
Ναΐς Αθανασάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου