Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Miss Izzy - Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ανθρώπινη ανακάλυψη κι εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες - Einstein


Ο χρόνος γιατρεύει, σαφώς. Στο πέρασμα του όμως παρασύρει και άλλα τόσα που σίγουρα αν ήταν στο χέρι μας θα προσπαθούσαμε να σώσουμε. Δεν πάει έτσι όμως. Ή γιατρεύεσαι και προχωράς με ο,τι σου έχει απομείνει ή βασανίζεσαι για μια ζωή με αποτέλεσμα να τα χάσεις όλα στο τέλος. Από το τίποτα λοιπόν, τι κάνουμε; Επιλέγουμε τα λίγα.

Και θα ήμουν οκ με αυτό. Πραγματικά θα ήμουν. Έλα όμως που ο,τι χάνεις συνοδεύεται από μια ανεξίτηλη ανάμνηση να σου το θυμίζει. Είναι εκεί. Δεν το χάνεις ολοκληρωτικά. Το βρίσκεις σε ένα τραγούδι, σε μια γνώριμη μυρωδιά, σε γωνίες και σημεία ενός μαγαζιού που σας φιλοξένησαν από κοινού. Είναι σε λόγια και φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινώς. Στα ενδιαφέροντα που συνεχίζουμε να έχουμε και ας μην μπορούμε πια να μοιραστούμε. Και το χειρότερο; Υπάρχει στα όνειρα μας. Όχι σε εκείνα που βλέπει κανείς όταν κοιμάται. Δεν αναφέρομαι σε αυτά. Αναφέρομαι στα όνειρα που μας επισκέπτονται την ώρα που περιμένουμε σε ένα ατελείωτο κόκκινο φανάρι ή που βάζουμε βενζίνη σε ένα πρατήριο έχοντας μπροστά μας ένα μανιακό υπάλληλο να καθαρίζει με ζήλο τα παράθυρα. Συμβατικά, εκείνες τις ώρες περιμένουμε να περάσει η ώρα και να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας. Και τσουπ. Εμφανίζεται η ανάμνηση. Νιώθουμε το χαρακτηριστικό ρίγος στη ραχοκοκαλιά μας, κουνάμε λίγο το κεφάλι δεξιά-αριστερά, ανοιγοκλείνουμε βίαια τα μάτια και αναρωτιόμαστε «από πού έσκασε τώρα αυτό;;;» ...και ύστερα βάζουμε πρώτη και συνεχίζουμε το ταξίδι μας.

«Επισκέψεις» τις λέω αυτές τις αναλαμπές, που διαρκούν κατά κανόνα για λίγα δευτερόλεπτα. Ενοχλητικές, βασανιστικές, ανεπιθύμητες... ή μήπως όχι;

Ο χρόνος γιατρεύει. Σαφώς. Στην προσπάθεια σου να κρατηθείς ζωντανός αν χρειαστεί θα το κόψεις το χέρι σου. Δε θα το κόψεις; Όταν πιάσεις πάτο, θα το κόψεις και μαζί με αυτό θα κόψεις ένα κομμάτι της ζωής σου. Πετσοκομμένος λοιπόν όπως θα είσαι, θα λες ευχαριστώ που κατάφερες και συνέχισες να «ζείς». Η απουσία όμως θα είναι εκεί. Βρε... συνηθίζεται ένα χέρι λιγότερο;;; Μετά από πόσο;;;

Παραληρώ. Αλλού είναι το θέμα.

Εγώ έχω την κακή συνήθεια να θέλω να «ζήσω» και παράλληλα να σώσω και το χεράκι μου το όμορφο. Και θα επιμείνω. θα περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια ώσπου να βρώ τρόπο να μας σώσω και τους δύο. Δε θα έπρεπε;

Πότε πρέπει να εγκαταλείψεις την προσπάθεια; Πότε μπορείς άνετα να πεις «Προσπάθησα πολύ. τώρα φτάνει»; Μετά από πόσο καιρό; Πόσο; Πότε είναι σωστό να παραιτηθείς; Σε ποιο σημείο του χρόνου; Και γιατί;;;

Και ναι. Ο χρόνος γιατρεύει. Σαφώς.

...Πότε ρε συ;

Όχι, όχι. Ο χρόνος δεν γιατρεύει. Μόνοι μας το κάνουμε. Κόβοντας τα χέρια μας και μένοντας μισοί.

Και με αυτά τα χέρια άγγιξα πολλούς απο αυτούς που αγαπώ... και πλέον έμεινε μόνο η "ιδέα".




2 σχόλια:

  1. "Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
    Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
    Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
    Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χρόνος που είναι μπροστά σου είναι εξέλιξη και ο χρόνος που πέρασε είναι συμφιλίωση με την ίδια σου την ιστορία και με όσους ¨άφησες'' να συμεμτέχουν σε αυτή.Δε κόβεις και ράβεις κομμάτια του εαυτού σου με τη πάροδο του χρόνου , απλά έρχεται για κάθετι η στιγμή που ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και θα το κάνεις ηθελλημένα άρα τότε πια θα είναι οξυγόνο και όχι απώλεια, ακόμα και άν χρειαστεί να είναι το ίδιο σου το χέρι ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή