Άρθρο Αναγνώστη - Μην κλαις Ελλάδα

Άρθρο αναγνώστη @joanpirp

Τον τελευταίο καιρό ακούω πόσο ανταγωνιστικοί θα γίνουμε όταν θα κόψουμε και άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις.  Πόσο ανταγωνιστικοί – λίγο ανταγωνιστικοί – γίναμε που έχουμε μειώσει το μισθολογικό κόστος.  Πόσο ανταγωνιστικοί γινόμαστε καθημερινά με την ανεργία στα ύψη.  Στα δικά μου σχολεία και πανεπιστήμια με δίδαξαν ότι η ανταγωνιστικότητα δεν είναι ενάντια στην βιωσιμότητα.   Μάλλον πήγα σε λάθος σχολεία.  Ποιος ξέρει.  

Όμως όσο και αν θέλω να τους πιστέψω, όσο και αν θέλω να τους εμπιστευτώ, από το μυαλό μου δεν μπορεί να βγει ούτε λεπτό η εικόνα της γριούλας που έψαχνε προχτές στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει.  Δε θα ξεχάσω  ποτέ το βλέμμα της πως χαμήλωσε όταν με είδε.  Δεν ξέρω αν ήταν από ντροπή ή από περηφάνια.  Δεν ξέρω καν αν ήταν από απόγνωση και αν ήθελε να κρύψει το γιατί που καθρεπτιζόταν στο βλέμμα της.    Στο μυαλό μου καθημερινά περνάνε εικόνες τις οποίες ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζήσω.  Δεν έζησα κατοχή αλλά βλέποντας τις ταινίες ή ακούγοντας τους παλαιότερους να τα αφηγούνται, αναρωτιέμαι πολλές φορές ποια είναι η διαφορά.  Τότε λέει μας είχαν υποδουλώσει οι εχθροί,  τότε μας καταπίεζε ο ζυγός της σκλαβιάς.  Τότε οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα.  Ενώ τώρα;  Τώρα ο ζυγός ονομάζεται κυβέρνηση, ο εχθρός είναι αυτοί που τους δώσαμε την ψήφο εμπιστοσύνης μας, και τώρα  ο κόσμος πεθαίνει  κάθε μέρα από την πείνα, από το κρύο και από την δυστυχία με ένα τεράστιο γιατί  στο μυαλό τους, υποδουλωμένοι όχι μόνο στον ξένο ζυγό αλλά και στον ζυγό που έχουν στήσει οι πολιτικοί μας .  


Ποια λοιπόν είναι η διαφορά;   Ποια είναι η διαφορά της χούντας – που επίσης δε θυμάμαι- αλλά από αυτά που έχω ακούσει καμιά φορά απορώ.  Τότε λέει, δεν είχαμε ελευθερία λόγου, ενώ τώρα;  Τώρα μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε, μας βοηθά και η τεχνολογία για αυτό, όμως… δεν μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε.  Δεν έχουμε το έλεγχο πια ούτε καν του οικογενειακού μας προγραμματισμού.   Τότε λέει αποφασίζανε και διατάζανε, ενώ τώρα δεν το λέμε έτσι.  Τώρα το λέμε, νομοθετική πράξη, μνημόνιο, πολυνομοσχέδιο και άλλα πολλά.  Τότε δεν είχαμε  δικαίωμα ψήφου, τώρα όμως έχουμε.  Μια ψήφος που τελικά λίγη σημασία έχει αφού η φωνή του λαού δεν ακούγεται, κρύβετε βαθιά, θάβεται για να μην ακουστεί η αλήθεια .   Αντί για την φωνή του λαού έχουμε την φωνή του κοινοβουλίου, έχουμε την σάπια και ψεύτικη φωνή όλων εκείνων που κρύβονται πίσω από τις λέξεις «σωτηρία» και «πτώχευση».  Εκείνων που αρνούνται να ακούσουν τις κραυγές του λαού και κωφεύουν στον πόνο του και τη δυστυχία του.  Εκείνων που ο λαός τους εμπιστεύτηκε για ένα καλύτερο αύριο, παίρνοντας τελικά ένα κατάμαυρο και δυστυχισμένο αύριο.  Εκείνων που σώζουν την χώρα χωρίς την ίδια την χώρα.  Εκείνων που καταπατούν τα όνειρα του ελληνικού λαού μέσα από μεγάλες και βαρύγδουπες κουβέντες και φράσεις, όπως σωτηρία,  ανταγωνισμός και ανάπτυξη.  Εκείνοι που έχουν σκύψει το κεφάλι , που έχουν ταπεινώσει τα ιδανικά της χώρας τους, και που έχουν αμαυρώσει ένα ολόκληρο λαό.  Εκείνους που μπέρδευαν την σωτηρία με την προδοσία.  Γιατί κύριοι,  ας με συγχωρέσουν οι κύριοι, η Ελλάδα δεν υπάρχει χωρίς το λαό της, γιατί η ελληνική δικαιοσύνη δεν χρειάζεται κανένα ξένο δίκαιο, και γιατί ο Έλληνας δεν χρειάζεται επίτροπο για να του πει τι πρέπει να κάνει.  Εσείς είστε αυτοί που δεν ξέρετε τι κάνετε, που είστε ανίκανοι να δείτε και να πράξετε το αυτονόητο, ανίκανοι να κάνετε έστω και το μισό από αυτό για το οποίο εκλεχτήκατε. 

Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα των Ολυμπιακών;  Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012;  Αυτή είναι η Ελλάδα της Ευρώπης;  Η Ελλάδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού;  Είναι δημοκρατία κύριοι το αποφασίζω και κάνω πράξη νομοθετικού περιεχομένου;  Δεν νομίζω.  Εγώ τουλάχιστον δεν διδάχθηκα αυτό, οι γονείς μου δεν με μεγάλωσαν με αυτή την τραμπουκική συμπεριφορά, εγώ την προδοσία δεν την ονόμασα ποτέ, σωτηρία ή ανταγωνιστικότητα.   Εγώ δεν μεγάλωσα περιμένοντας να ζήσω όλα αυτά τα οποία οι παππούδες μου ήθελαν να ξεχάσουν, δεν μεγάλωσα για να παραδώσω την χώρα μου σε αυτούς που δεν μπόρεσαν να την πάρουν ποτέ, σε αυτούς που δεν αξίζουν ούτε καν ένα βλέμμα μου.  Δεν μεγάλωσα για να σας βλέπω να κρύβεστε στα κλουβιά της βουλής και να σκύβετε το κεφάλι σας, δίνοντας τα πάντα χωρίς λόγο.   Δεν μεγάλωσα για να σας βλέπω να κρύβεστε πίσω από κροκοδείλια δάκρυα και ψεύτικα συνειδησιακά προβλήματα, ψηφίζοντας την καταδίκη του ελληνικού λαού.  Μεγάλωσα για να ζήσω στην χώρα μου, στην Ελλάδα, και η Ελλάδα ανήκει σε εμένα, στην γριούλα που ψάχνει κάτι να φάει, στους άστεγους που κάποτε είχαν ζωή, στο παιδί  μου που έχει όνειρα, στον συνταξιούχο που χρόνια πλήρωνε τις εισφορές τους, στον μισθωτό που πληρώνει τις υποχρεώσεις τους, στον έλληνα που γεννήθηκε σε αυτή την χώρα.   Σε εμάς ανήκει κύριοι η Ελλάδα, όχι σε εσάς!!!!  Η Ελλάδα πεθαίνει από εσάς καθημερινά, λεπτό με λεπτό, χάνει αυτό που της δίνει ζωή και αξία, τους ανθρώπους της, χάνει το αίμα από τις φλέβες της  λεπτό με λεπτό, χάνει τα νιάτα της  και γερνά μέρα με την μέρα. Γιατί;

Αλλά ξέχασα!!!  Μην κλαις Ελλάδα, γιατί θα γίνεις ανταγωνιστική!!!!  Δεν πεθαίνεις Ελλάδα απλά ανταγωνίζεσαι...@joanpirp