Ουτε τα εργασιακά ούτε το ασφαλιστικό: Ο Ομπάμα έριξε τον Τσίπρα

Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι οι πλέον προβλέψιμοι ψηφοφόροι παγκοσμίως.

Από τη μεταπολίτευση και μετά ψηφίζουν ό,τι ελπίζουν να συμφέρει τα προσωπικά τους συμφέροντα. Κουτοπόνηρα και ελληνικά. Όμως ποτέ δεν ψήφισαν κάποιον περίγελο στο εξωτερικό. Ποτέ και κανέναν. Ούτε καν το Γιωργάκη, γιατί μπορεί εδώ να ήταν κλόουν και να λέει τα πηλίκια και τις κάλτσες, αλλά έξω δεν ήταν έτσι. Κανέναν λοιπόν. Εκτός από τον Τσίπρα. 

Από τον Καραμανλή με την ευρωπαική προοπτική, τον Ανδρέα με τα Μπέρκλει, το Σημίτη με τις Γερμανίες και τα διδακτορικά, τον Κώστα Καραμανλή με τη νομική και την Κική Δημουλά, το Γιώργο με τη Μαργαρίτα, και το Σαμαρα του Κολλεγίου και του Χάρβαρντ, ποτέ ο Έλληνας δεν έγινε ρεζίλι στο εξωτερικό.

Τώρα όμως, μέσα σε μια διετία η ξεφτίλα έχει περασει σε άλλο επίπεδο. Βλέπουμε να γελοιοποιείται ο θεσμός του πρωθυπουργού σε κάθε μα κάθε ευκαιρία. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το καταλαβαίνει και ο πλέον αμόρφωτος άεργος αριστεροπασόκος. Και ντρέπεται. Το κρύβει αλλά ντρέπεται. Και όταν ο Έλληνας ντρέπεται εκδικείται. 

Τι να πρωτοθυμηθεί ο έρμος ο ψηφοφορος; Το στραβό χαλί, την υποδοχή στον πλανητάρχη από τον Υπουργό εξωτερικών (!), το βαριεστημένο κομπλεξικό πρωθυπουργό, τα πουκάμισα, τις κοιλιές, τη βλαχιά, το τοστ...Ή να θυμηθούμε τη συνάντηση με τον Κλίντον στις ΗΠΑ στη μέχρι προχθές χειρότερη στιγμή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.  Όλα χιλιοειπωμένα και όλα άκρως αληθινά. Όσο και να θέλει να διακαιολογήσει με αριστερές φανφαρες αυτή τη συμπεριφορά, μέσα του ξέρει ότι το χεράκι του δε θα ξαναπαέι εκεί. Μονο η γλώσσα. Αλλά η γλώσσα δεν ψηφίζει. 

Ο Τσίπρας αισθάνεται αφόρητη πίεση και δυσαρέσκεια από τους δικούς του ψηφοφόρους. Όχι από το 8-10%. Αυτό χάρηκε με την αγένεια και τη διάθεση του πρωθυπουργού μας. Όπως αντίστοιχα θα χαιρόταν ένας χρυσαυγίτης ή ένας κομμουνιστής. Αλλά από το άλλο 20-25% που ψήφισε Ανδρέα, Σημίτη, Γιωργάκη, Καραμανλή. Και όσο γλυκιά και αν είναι η πρωτη-δεύτερη φορά αριστερά, η νοσταλγία της ανεμελιάς για τον τεμπέλη δε συγκρίνεται με τίποτα. 

Πολλά τα βαρη της πρωθυπουργικής. Πολλά και ασήκωτα, Πόσω δε μάλλον από ώμους αδούλευτους.

Ο Ομπάμα έφυγε κάνοντάς μας το μεγαλύτερο δώρο. Την απομάκρυνση Τσίπρα και του λοιπού θιάσου. Ευχαριστούμε Πρόεδρε. God bless America.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ξανθιά που θέλει άλλη μια ευκαιρία

Ω Θεέ μου τι αποτυχία κι αυτή!

Τι τραγική αποτυχία! 

Ποιος να το περίμενε!

Ποιος να το περίμενε; Ε, όχι και ποιος να το περίμενε! Όλοι όσοι είχαν ζήσει στο πετσί τους το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το "λεφτα υπάρχουν" του Γιωργάκη, το αδηφάγο δημόσιο, τις ρεμούλες της ΕΡΤ, τον Άκη, το Λαλιώτη, τα δικά μας παιδιά, τα εξοπλιστικά και όλα τα ευτράπελα της νεότερης ιστορίας μας, ακούγοντας τις ίδιες υποσχέσεις το περίμεναν. Και το περίμεναν με βεβαιότητα και μαθηματική ακρίβεια.

Τι μας δίδαξε αυτή η επτάμηνη ιστορία;

Δε θα πω για όλα αυτά που δεν έκανε η κυβερνηση Σύριζα γιατί δεν απευθύνομαι σε αυτούς που τα πίστεψαν. Όποιος πίστεψε έστω και ένα από τα 751, ενφια και λοιπές ψηφοθηρικές μπούρδες, πάτα το χ στο επάνω μέρος της σελίδας και άει στο διάολο. Είσαι ηλίθιος και κανονικά δε θα έπρεπε να έχεις δικαιωμα ψήφου. Θα έπρεπε να ζεις σε ίδρυμα ή να είχες αυτοκτονήσει σεβόμενος την κοινωνία. Απευθύνομαι σε αυτούς που ψήφισαν Σύριζα επειδή τους γυρνούσαν τα άντερα με το Σαμαρά, με τη δεξιά, με το Μητσοτάκη, επειδή φοβήθηκαν για τις θέσεις τους στο δημόσιο και θεώρησαν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Σε αυτούς λοιπόν θα πω τι έκανε η κυβερνηση Σύριζα σε αυτούς τους επτά μήνες.

Ο Τσίπρας προκειμένου να βγει πρωθυπουργός συνεργάστηκε και με το διάβολο, και το πλήρωσε. Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί εκεί μέσα ένας θεός ξέρει. Καλά ένα βασικό κοινό οι περισσότεροι το είχαν, είναι σχεδόν όλοι άεργοι συνδικαλιστές αλλα ας το αφήσουμε προς το παρόν. Ξεκίνησε λοιπόν τη διαπραγμάτευση εμπιστευόμενος τυφλά το Βαρουφάκη με τις θεωρίες των παιγνίων τις οποίες τις εφάρμοζε με μεγαλη επιτυχία στις διαπραγματευσεις του με τη Δανάη για το ποιος δε θα πλύνει τα πιάτα. Εκεί αρίστευε ο εγωλάγνος νάρκισσος του Τέξας, και έπεισε το μικρό μαθητευόμενο μάγο ότι θα τα φέρει όλα τούμπα, θα αλλάξει την Ευρώπη και την Ελλάδα και θα μείνει στην ιστορία ώς ο μεγάλος αναμορφωτης των Εθνών. Το πρώτο μέλημα λοιπόν της κυβέρνησης, αφού τοποθέτησε στα υπουργεία ο Φλαμπουράρης τους διάφορους διαβόλους ως τους είχε τάξει, ήταν να αλλάξουν την καθημερινή ορολογία της διαπραγμάτευσης, γιατί προφανώς εκεί κατατάσσουν τους ψηφοφόρους τους. Έτσι το μνημόνιο έγινε πρόγραμμα (γέφυρα ή μη), η τρόικα θεσμοί κ.ο.κ., με τις συναντήσεις εκτός συνόρων, μετά στα ξενοδοχεία, μετά στα γραφεία και πλέον πίσω στα υπουργεία. Το δεύτερο μέλημα ήταν οι καθαρίστριες και η ερτ. Εύκολο. Ο Κατρούγκαλος ανέλαβε αυτό το έργο (και επίσημα δηλαδή από το γραφείο του) και σε ένα μήνα το πολύ τα κανόνισε. Δε ήταν δα και τίποτα σπουδαίο να επαναπροσλάβει 300 καθαρίστριες. άλλος θα τα πλήρωνε. Θα μπορούσε να το είχε κανει και ο Σαμαράς αλλά η μη επαναπροσληψη ήταν σημειολογική και όχι δημοσιονομικό πρόβλημα αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αφού τελείωσε και αυτό το δύσκολο έργο και εξασφαλίζοντας την αγάπη και την αιώνια ευγνωμοσύνη της ερτ (ε, ναι γιατί άλλο θα την άνοιγε) μπήκε στο ζουμι των νέων όρων του μνημονίου. Τη μια εβδομάδα ήμαστε κοντά στην ολοκλήρωση την επόμενη ήμαστε κοντά σε ρήξη. Και φτου κι απ'την αρχή. και περνούσαν οι εβδομάδες. Και ξανά τα ίδια. και ο Μάρτιος έγινε Απρίλιος και ο Απρίλιος Μάιος. Και μέρα νύχτα τα συμβούλια και οι εσοκομματικές διαβουλεύσεις, και ο Παναγιώτης, η Ζωή, ο Στρατούλης, ο Καμμένος και καμία άκρη να βγαίνει. Και έφτασαν οι πρώτες προθεσμίες και λεφτά δεν είχαμε. Και δεν πληρώσαμε. Ώσπου φτάσαμε στο απροχώρητο. Σε αυτό το οριακό σημείο όπου ακόμα και τότε σωζόταν η παρτίδα οριακά. Εκεί που ο Τσίπρας έχοντας καταλάβει ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ότι έπρεπε να καθαρίσει τους διάφορους διαβόλους και ανοίγοντας την πόρτα στην αντιπολίτευση να κυβερνήσει 20 χρόνια, εκεί αναγγέλει δημοψήφισμα και παγώνει κάθε νοήμονα νου. 

-ΝΑΙ ή ΟΧΙ΄;

-ΟΧΙ.

-Τι ΟΧΙ;

-Τι ΝΑΙ;

Ένα ερώτημα άσκοπο, ανυπόστατο, άκυρο ουσιαστικά αλλά άκρως επικίνδυνο. Ίσως ό,τι πιο απερίσκεπτο έκανε στην επτάμηνη θητεία του ο Τσίπρας. Πιο απερίσκεπτο και από τις δόσεις του ΔΝΤ που δεν πλήρωσε. Γιατί καλή(;) η ελληνική μαγκιά με τους έξω (είμαστε ακόμα σε ένα πλαίσιο ευρωπαικής προστασίας) αλλά η μαγκιά με τους μέσα μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους που έχουμε ξαναζήσει και δε μας βγήκαν. Και αυτό όχι γιατί έθεσε ένα ερώτημα διχαστικό. Αλλά γιατί έθεσε ένα τέτοιο ερώτημα που δεν έιχε απάντηση. Έθεσε ένα ερώτημα για να βγει νικητής ο ίδιος και χαμένοι όλοι οι άλλοι. Και βγήκε νικητής. Δηλαδή είπε ψηφίστε όχι και ο κόσμος ψηφισε όχι. Ούτε αυτός ήξερε τι τους έλεγε, ούτε αυτοί ήξεραν τι ψηφιζαν. Μέτρησε τη δυναμή του, "μέτρησε και τα φράγκα του και πήγε στα Παρίσια". Έλα όμως που εκεί δεν την είχαν δει ακριβώς έτσι την ιστορία. Κάπως προσβλητική μάλλον είδαν αυτήν την αντιμετώπιση εκ μέρους μας, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι έξω όλον αυτόν τον καιρό θεωρούν ότι βοηθούν και στηρίζουν. Αυξάνουν παρανόμως (;) τον ELA, παραβλέπουν μη καταβολές δόσεων και άλλα τέτοια πρωτοφανή. Εμείς όμως είμαστε οι κλασικοί χωριάτες που θα σου ανέβουμε και στο κρεβάτι. 

Και κλείνει οι τράπεζες. 

Και βάζει capital controls.

Και διαλύεται ο τουρισμός και ο εποχική επιχειρηματικότητα 

Και έρχονται τα γνωστά αποτελέσματα με κάρτες, συντάξεις, άλλα αντί άλλων.

Και έρχεται το καλό παιδί Τσακαλώτος.

Και φευγει και ο δρ. Τζεκυλ και o μίστερ Χάιντ.

Η διαπραγμάτευση όμως έπρεπε να συνεχιστεί γιατί τα λεφτά από παντού (από όλους τους φορείς και όλα τα ταμεία) είχαν τελειώσει. Ο Στουρνάρας δεν είχε άλλους άσσους στο μανίκι και το precious δημόσιο θα έμενε χωρίς μισθό! Στο αδιέξοδο λοιπόν ήρθε μια συμφωνία, ένα τρίτο μνημόνιο όπως λένε και οι αριστεροί, κακήν κακώς προς ψήφιση. Με αύξηση φορολογίας, με μειώσεις συντάξεων, με καταργήσεις παροχών, με διάλυση της επιχειματικότητας με με με. Και ω, του θαύματος υπερψηφίζεται με ρεκόρ μνημονιακών ψήφων! Στο μυαλό του Φλαμπουράρη όμως είχαμε απώλειες. Δεν ψήφισε η ομάδα Λαφαζάνη (και καλά έκανε, αυτά έλεγαν, άγνοια κινδύνου είχαν και έχουν), το ΚΚΕ (ούτε δικούς του νόμους δεν ψηφίζει) και οι ναζί (δεν ξέρουν να ψηφίζουν). Τι κι αν έλαβε 240+ ψήφους, τι κι αν διαβεβαίωνε η αντιπολίτευση ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση, τι κι αν ο Θεοδωράκης έσκιζε τα ρούχα του για συμφωνία, ο κυρ Αλέκος είχε άλλη αποψη. Αυτός ο μέντορας του φρέντο, ο εργολάβος αριστερών συνειδήσεων (και αριστερών δημοσίων έργων, βεβαίως) αποφάσισε να σύρει τη χώρα στις πιο αχρείαστες εκλογές της ιστορίας της ζητώντας τι, μια δεύτερη ευκαιρία. 

Για να τελειωνουμε. Αυτά έγιναν τους τελευταίους επτά μήνες. Αυτά και μόνο. Κανείς δεν πλήρωσε με αξιοπρέπεια, κανείς δεν έφαγε με αξιοπρέπεια και τελικά αν αυτό ορίζουν ως αξιοπρέπεια δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει. Το χάος που προκλήθηκε δεν έχει ακόμα φανεί. Είναι νωρίς ακόμα. Ο λογαριασμός είναι πολύ μεγάλος και η τσέπη είναι πολυ άδεια (sic). Ο χειμώνας, όποιος και αν κυβερνάει, θα είναι ο δυσκολότερος και το ερχόμενο καλοκαίρι λογικά δε θα έρθει. Η ψήφος είναι κρίσιμη και κατά τη γνώμη μου επιβάλλεται να είναι δικομμάτικη. Μνημόνιο θα εφαρμόσουμε είτε με τον έναν είτε με τον άλλον. Όμως στο κάτω κάτω κάποιοι έχουν τελειώσει με τους πειραματισμούς και τους μαθητευόμενους μάγους.

Διαβάστε περισσότερα...

Δημοψήφισμα: Η τελευταία πράξη της 80χρονης αχρηστίας

Σε λίγες μέρες θα κληθούμε να αποφασίσουμε, καθώς φαίνεται, για το μέλλον της χώρας μας. Σε ένα κρισιμότατο δημοψήφισμα, ξεκάθαρο (όχι τόσο το ερώτημα όσο το διακύβευμα). Ναι ή όχι στην Ευρωπαική Ένωση. Απλό. Τα βάζεις κάτω, τα μετράς, αν δεν έχεις πειστεί ρωτάς, διαμορφώνεις άποψη, πας ψηφίζεις, κύριος. Αμ δε! Μαζί με σένα θα ψηφίσει και μια βασική κατηγορία Ελλήνων, ιδαίτερη, ανυπέρβλητη, ανίκητη. Ο Έλληνας 80χρονος.

Οι γεννημένοι Έλληνες και Ελληνίδες το 1935-45, εκεί στα 70-80 πλέον. Αυτοί οι ψευτουδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι που σε στήνουν ανελέητα και εμφανίζονται μες στη βρώμα και στο τσίπουρο, που δεν κόβουν απόδειξη, που δε σηκώνουν τα τηλέφωνα, που τους βρίσκεις μόνο στα καφενεία να αναφέρονται επι παντός επιστητου, τους ταρίφες με τα πειραγμένα ταξίμετρα και την οδική αγωγή ζούγκλας και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι της ταλαιπωρίας, της λούφας και της ρεμούλας, που κρατούν την τύχη σου στα χέρια τους με μια σφραγίδα που γλιστράει από το λάδι της τυρόπιτας. Αυτοί και οι γυναίκες τους. Η θρυλική ελληνίδα μάνα. Άξια της μοίρας της, αμόρφωτη, δαρμένη, αιώνια μαγειρισσα, άλουστη, άπλυτη, φαφούτα με ένα κερί και ένα σταυρό και μια διαλυμένη οικογένεια για την οποία ουδέποτε ανέλαβε κάποια ευθύνη για την κατάντια της, γεννημένη κομπάρσος της ζωής και της κοινωνίας.

Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες, οι πιο άχρηστοι πολίτες της Ευρώπης δεν έχουν πετύχει τίποτα και δεν έχουν να καυχηθούν για τίποτα. Λάθος! Έχουν πετύχει εμφύλιο, χούντα, χρεοκοπία, αλλά όλα αυτά ωχριούν μπροστά στο μεγαλύτερό τους επίτευγμα, τους απογόνους τους. Αυτοί οι απόγονοι που βγήκαν από τα δημόσια ταλέντα και τις καντηλανάυτρες της ελιάς και της τρίχας. Ο σημερινός 35-45ρης, κηφήνας, χοντρός αλλά τουλάχιστον πλυμμένος μην τύχει και γαμήσει καμιά γκόμενα στη ζούλα πριν πάει να φιλήσει για καληνύχτα το γιόκα του που τον έχει κουρέψει μοικάνα. Αυτός ο άεργος επαναστάτης που έχει ανοίξει και κλείσει αντιστοίχως τρεις καφετέριες, τρία μπαρ και δυο σουβλατζίδικα γιατι δε φειδεται βέβαια επιχειρηματικότητας και φαντασίας, θα ψηφίσει μεθαύριο παίρνοντας για παρέα δυο τεράστα γυαλιά ηλίου με βαμμένα νύχια αστεράκια και στρινγκ (για να καυλώσουμε και κανεναν φραγκάτο και βγούμε από τη μιζέρια με ψηλά το κεφάλι) και ύστερα θα χυθούν σε ένα καφέ για 4-5 ώρες να ξεκουραστούν από το καθήκον.

Ναι το ξέρω, υπάρχουν κι άλλοι. Υπάρχουν επιχειρηματίες αυτοδημιούργητοι που πέρασαν δύσκολα παλεύοντας μόνοι τους και πέτυχαν. Που μορφώθηκαν γιατί το ήθελαν, όχι γιατί ήταν πλούσιοι. και άλλοι που έγιναν στελέχη σοβαρά, που δούλευαν 15 ώρες τη μέρα για να είναι κυρίαρχοι του μέλλοντός τους. Και παντρεύτηκαν γυναίκες άξιες, καλοβαλμένες, ταξιδεμένες, με χιούμορ τσουχτερό, που μπαίνουν στην κουζίνα και σου φεύγει μαγκιά, αλλά το μαλλί εκεί. Κομμωτηρίου. Που ανοίγουν φύλλο με δαχτυλίδι, που είναι πάνω από το τηγάνι και δεν πιτσιλιούνται γιατί τους ενδιαφέρει να πάνε στο σαλόνι χωρίς λαδιά. Που δεν τις κοροιδεύεις εύκολα. και αυτές μεγάλωσαν παιδιά. Χωρίς Φιλιππινέζες. και τα ώθησαν στο πανεπιστήμιο, όχι στο εύκολο χρήμα. τα ώθησαν στον κόπο.

Ε, πόσοι είναι αυτοί; Πόσους ξέρεις; Δύο, πέντε, δέκα; Πόσους ξέρεις από τις άλλες κατσαρίδες που θα ψηφίσουν ΟΧΙ στη δουλειά, ΟΧΙ στην προσπάθεια, ΟΧΙ στον κόπο και ΝΑΙ σε τίποτα;

Διαβάστε περισσότερα...

Miss Izzy - Δημιουργική σκέψη

"Νομίζω οτι σε αγαπώ". 

Δεν σε γνωρίζω αλλά σε παρακολουθώ. Συνδέω τα κομμάτια που μοιράζεις και εικάζω τη συνέχεια. Σε συναντώ και νιώθω πως σε ξέρω. Έχει ενδιαφέρον όταν οι σκέψεις μου συνδέονται με φωνή, μορφασμό και υπόσταση. Δεν αναμένω. Λαμβάνω απλώς. Απλούστατα. Αφελώς. Δεν επιδιώκω. Αποφεύγω μην τυχόν κι απογοητευτώ. Πιστεύω κι αξιώνω τα όσα εχω πλάσει με το ελάχιστο δείγμα που διαθέτω. Που παρέχεις. Σε έναν κόσμο ιδανικό, η προσφορά σου θα περίσσευε. Η αμφιβολία δε θα έβρισκε εφαρμογή. Δε γράφω "δυσπιστία" γιατί εξαρχής προσέγγισα τη γνωριμία μας με πρόθεση καθαρή. Τα πλατιά χαμογέλα αφήνουν χώρο για ελάχιστες αμφιταλαντεύσεις. Μιλώ για σένα ή για μένα; "Τι όφελος θα είχε η οποιαδήποτε εξήγηση;", σε ακούω να στοχάζεσαι...
Εις το επανιδείν. 

Διαβάστε περισσότερα...

Οι 50 ημερες του γκρι

Η δημιουργική παρελθοντολογία σε γενικές γραμμές ωφελεί. Διδάσκει, προφυλάσσει από την επανάληψη λαθών, χωρίς να πρέπει να γίνεις το ποντίκι με το ρεύμα δυο χιλιάδες φορές για να μάθεις το μάθημά σου, αποκομίζοντας καμμένες τρίχες και όρθια μαλλιά. Ας είναι όρθιοι μόνο οι γιακάδες. Η διαρκής επανάληψή της παρόλα αυτά αναλώνει και αποτρέπει από την ανάληψη των απαιτούμενων αποφάσεων που αφορούν το μέλλον. Τι νόημα άραγε θα είχε ακόμη μια κριτική στο αδυσώπητο πασοκ του ´81, το ατελείωτο φαγοπότι του Σημίτη, τους λουκουμάδες του χαρισματικού ομιλητή αλλα και χαρισματικού αδιάφορου Καραμανλή ή το θίασο της Νέας Γης του πρωτότοκου του πρωτομάστορα; Κανένα. Η ιστορία κατέγραψε γεγονότα, απέδωσε ευθύνες και προχωρά (sic). Στην χιλιοείπωμενη καμμένη γη κάποιος επιτέλους πρέπει να σπείρει κάτι πέραν των βραχυπρόθεσμων, πέραν της τομάτας ή της πιπεριάς. Κάποιος πρέπει να φυτέψει ελιές και πορτοκάλια, λεμόνια και σύκα. 

Δυο μήνες μετά τις εκλογές και αν υπάρχει κάποιος που αναρωτιέται ακόμα αν οι νέοι μας γεωργοί είναι αυτοί που τελικά θα πράξουν το αυτονόητο, προφανώς και κοροιδεύει τον εαυτό του. Ξέρεις για να φυτέψεις ένα δέντρο πρέπει να ανοίξεις μεγάλη τρύπα, να κουραστείς και, ο καρπός του αργεί, αλλά όταν μυρίσεις το πρώτο σου λεμόνι ξεκινάς μια σχέση ζωής, ενα αιώνιο δέσιμο που σου παρέχει ασφάλεια, προστασία και ικανοποίηση. Και όρεξη να σκάψεις για μια ακόμη λεμονιά. 

Με αποφάσεις σπασμοδικές, με νομοσχέδια δεκαπενταμελούς, χαμένοι σε μια εξουσία που επίμονα ζήτησαν αλλά ποτέ δε θέλησαν. Σαν τον καυγά στη διασταύρωση που πάνω στα νεύρα σου λες "βγες έξω ρε" χωρίς να υπολογίσεις την πιθανότητα ότι ο άλλος μπορεί και να βγει. Μια κυβερνητική ασυνεννοησία, ενα αλλαλούμ εντυπώσεων, ένας άτυπος διαγωνισμός για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο παίκτη. Ενας Υπ.Οικ. με μονο σκοπό να χτίσει το προφίλ του για τη μετά Υπ.Οικ. εποχή (ίσως να πιστεύει ότι έρχεται σύντομα), μια πρόεδρος ως Τζέκυλ και Χάιντ να παίζει πότε το βουλευτή, πότε το δικαστή, ποτε με τις κουκλες, καταβεβλημένη απο μια μόνιμη διαταραχή, ένας πρωθυπουργός ανίδεος, αριστούχος μαθητής της μεγάλης του γένους σχολής της πρέφας (του Αλέκου) και μερικοί ακόμη υπουργεύοντες πρωθυπουργοί άξιοι μόνο να καρπώνονται τα αγαθά των άλλων καταρρίπτοντας το σοφό πλην όμως άχρηστο "κόποις κτώνται". Μέσα λοιπόν σε αυτό το θλιβερό σκηνικό καλούμαστε εμείς, ο λαός πλούσιοι, φτωχοί, να πληρώνουμε φόρους, να αποπληρώνουμε δάνεια, να επενδύουμε αποταμιεύσεις, να στηρίζουμε την οικογένειά μας, και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μην κοιμόμαστε τα βράδια γιατί ακόμα και τα βράδια οι τοίχοι έχουν αυτιά και οι κυβερνώντες μεγάλα στόματα. Στόματα που τρέφουν(sic) με ευλάβεια νεανικά μυαλά στα κάγκελα, της βουλής, μυαλά διεφθαρμένα απο το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους από γονίδια αμιγώς νεοελληνικά, αμιγώς παλαιοβολεμένα που επιδιώκουν, όχι την αποσταθεροποίηση, αλλά την αέναη σταθερότητα. 

Δυστυχώς για τους πολλούς ευτυχώς για τους λίγους η κατάληξη αυτής της ιστορίας δεν εχει και πολλές εναλλακτικές, είναι μόνο οι γνωστές. Εντός ή εκτός και χωρίς επί τα αυτά. Χωρίς πολλά πολλά ή χωρίς απολύτως τίποτα. Χωρίς απολύτως τίποτα αλλά με σηκωμένους γιακάδες, πέντε τομάτες, μισή πιπεριά καθόλου λεμόνια αλλα με μια μόνιμη θέση στη γωνία ενός καφενείου να εξαπολούμε κατηγορώ "τω αγνώστω θεώ" και στη δόλια μάνα μας.

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 - ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Αν και βιώνουμε μια πολιτική γελοιότητα, δυστυχώς αυτή μας αναλογεί και αυτή θα υποστούμε από εδω και στο εξής.

Το να ασχολείται μια χώρα με το αν κάνει κόμμα ο Παπανδρέου ή με το αν ένας δημοσιογράφος θέλει να τα αλλάξει όλα με το σακίδιο του Σπορτ Μπίλλυ, με το αν ένα συνοθύλευμα ψευτών γαλάζιων, ροζ, πορτοκαλί, κόκκινων υπόσχεται λαγούς με ή χωρίς πετραχήλια, ή με το αν οι πράσινοι αρχιαπατεώνες θα είναι οι εγγυητές της σταθερότητας είναι από μόνο του κατάντια. Ποιος μας εφτασε ώς εδώ; Τι ποιος; Μόνοι μας φτάσαμε.

Παρόλα αυτά και επειδή δεν έχουμε και με πολλά να ασχοληθούμε ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτά που θα διαδραματιστούν στις δεκαπέντε ημέρες που απομένουν για τις εκλογές.

Αν και η προεκλογική περίοδος ουσιαστικά δε σταμάτησε ποτέ μετά τις εκλογές του 2012, τουλάχιστον τώρα εντείνεται και γίνεται ελάχιστα πιο συγκεκριμένη και ακόμα λιγότερο ουσιαστική. Η ΝΔ έχει ξεχάσει ότι συγκυβερνά με τους χειρότερους πολιτικούς και πολίτες της χώρας. Ο Συριζα από την άλλη το θυμάται αλλά πολύ εύκολα και αυτός μπορεί να το ξεχάσει αν του παρουσιαστεί η ευκαιρία. Ο Σαμαράς παλεύει να μας αποδείξει ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχει και ο Τσίπρας ότι χειρότερα δε γίνεται. Γίνεται, αν για παράδειγμα ξανακυβερνούσε ο Παπανδρέου ή ξανακάνει το διακοσμητικό στοιχείο κάποιος Παπαδήμος. Οι δυο βασικοί μονομάχοι παλευουν για το +50. Τι θα γίνει όμως στη μία και τι στην άλλη περιπτωση;

Στην περίπτωση που βγει πρώτη η ΝΔ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Παπανδρέου και όποιον άλλον θέλει ο θεός. Πασοκικά υπουργεία, ο Βενιζέλος αντίπρόεδρος, υπουργός, ρυθμιστής, γενικότερα πανταχού παρόν, ο Θεοδωράκης καμιά Παιδεία, Πολιτισμό και άλλα ανέκδοτα, ίδια βασική πολιτική στο δρόμο της ανάπτυξης που ακούμε και δε βλέπουμε. Κάποιες φοροελαφρύνσεις, αλλά το ξύλο θα το φάμε λίγο ακόμα.

Στην περίπτωση που βγει πρώτος ο Συριζα πιστεύω πως θα πάμε σε επαναληπτικές εκλογές γιατι το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και το Ποτάμι θα περιμένουν και δεύτερο γύρο προκειμένου να συγκυβερνήσουν με ΝΔ και όχι με Συριζα. Δε βλέπω τους ΑΝΕΛ στη Βουλή που ελπίζει ο Τσίπρας ούτε και άλλες συνεργασίες στην πρώτη αναμέτρηση. Έτσι πιστεύω θα οδηγηθούμε σε δευτερη αναμέτρηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να κατεβαίνουν μαζί με σκοπό να πάρουν την πρωτιά. Αν γίνει αυτό τα πράγματα είναι απλά. Αν δε γίνει, το Ποτάμι θα πάει με το Σύριζα και θα συνθέσουν ένα κυβερνητικό καρναβάλι αντάξιο των προσδοκιών μας το οποίο θα κρατήσει με βία ένα χρόνο. Η περίπτωση του να βγει ο Συριζα με μεγάλη διαφορά (+5) είναι υπαρκτή αλλά αποκλείω την αυτοδυναμία οπότε πάλι θα πάμε σε δεύτερο γύρο.

Για τους μικρούς και εκεί δεν έχουμε πολλά να πούμε. Χρυσή Αυγή πεσμένη στο 4-5, ΑΝΕΛ εκτός Βουλής, Παπανδρέου μέσα-έξω οριακά, αλλά μάλλον μέσα(!!!), ΚΚΕ ανεβασμένο 5-6, ΛΑΟΣ πουθενά, ΔΗΜΑΡ επίσης εκτός αν σε ενδεχόμενο δεύτερο γύρο κάποιοι μικροί που προβλέψουν τη διάλυσή τους προσχωρήσουν σε κάποιο μεγάλο ψηφοδέλτιο για κοινή κάθοδο.

Αυτά πάνω κάτω προς το παρόν σε μια πρώτη πρώιμη εκτίμηση της κατάστασης. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Διαβάστε περισσότερα...

Miss Izzy - Wanna play?

Δύο κόσμοι χωρισμένοι, στη μέση μια γραμμή. Διαλέγουμε στρατόπεδα και αρχίζουμε. Τα χέρια μας ιδρώνουν, οι ώρες απαραίτητος καφές. Δύο άνθρωποι αμόλυντοι, χωρίς παιδιά, σκυλί. Ανοίγουμε κεφάλαια μα μένουν στο προχθές.  Επέμβαση, κατάδυση, μισή ζωή, μια αρπαχτή. Αράζουμε, διστάζουμε, απόγευμα απαθές. Δύο λόγοι δίνονται κι αυτοί αφορισμένοι. Τρέχουν και κρύβονται, σαν δύο χαζοί λαγοί. Εμπαίζουμε νοήμονες, βαφτίζουμε το γέλιο απλανές. Ωρίμασες, δεν έμαθες, προκύπτει το χαρτί. Αντί μπροστά να πας, ταΐζεις τις δομές, εμφανώς πολύ σαθρές, χωρίς ένα στολίδι. Τέσσαρα λάθη, τέσσερις επιλογές. Μπορεί να φέρει οφειλή, ψυχοπαθές σαν τη ζωή, ψαλίδι. Μας κάρφωσε, δύο τρύπες, δύο πληγές. Αχόρταγες, πρωτάκουστες, επαναλαμβανόμες, ψηλές φωνές. Μια πέτρα άκομψη συνθλίβει το μολύβι. Εμμένουμε. Δε γράφουμε. Το μόνο πια σαφές.

-Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί... Στη μέση ΕΓΩ του πουθενά και εσύ μες στην ομίχλη-

 

Διαβάστε περισσότερα...

Miss Izzy - Υπάρχουν μονόκεροι εδώ; Απάντησε μου.

Τι φταίει; Τι φταίει και γυρνάμε την πλάτη μας στην παραδοχή μιας δωρεάν ευτυχίας που μας παρέχεται εν τη γενέσει απόλυτα χαριστικά; Να αναφερθώ, θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό μου να χαρακτηριστεί γραφικός και γλυκανάλατος, σε έναν ανέμελο χορό ενός παιδιού που μπορεί να οδηγήσει μοιραία σε μια χάραξη ενός χαμόγελου στο πρόσωπο. Και αυτή η απρόσμενη και αυτόματη αλλαγή στη διάθεση μας, εν συνεχεία να οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα ξεκλείδωμα μεγάλων αληθειών, ευεργετικών για τη συνέχιση της ζωής μας.  Μικρά πραγματάκια καθημερινά, κρυμμένοι θησαυροί σε αυτόν εδώ τον κόσμο, που τείνουν να περνούν απαρατήρητα καθώς έχουμε στραμμένη την σκέψη μας  σε βαρύγδουπα στόματα και υπόκωφους λυγμούς που βγαίνουν από αυτά. Σημεία στο χώρο που μπορούν ευκολότατα να χαρίσουν στιγμές ευφάνταστες και μεγαλοπρεπείς εάν και εφόσον  είχαμε στο ελάχιστο ένα δείγμα συναισθηματικής νοημοσύνης  φυτεμένο και εφ’ όρου ζωής διατηρητέο στα άδυτα του εσωτερικού μας κόσμου. 

Όχι. Επιμένουμε, σηκώνοντας τα χέρια μας ψηλά, να φοράμε το καπέλο του ανήμπορου και να κρατάμε το σκήπτρο της καταστροφολογίας, γονατίζοντας τελικώς ενώπιων πνευμάτων, επικαλούμενοι πλήρη αδυναμία και ανάγκη θαύματος. 

Να υπενθυμίσω πως ο καθένας από εμάς την κινητήρια δύναμη τη βρίσκει μέσα του,  το κέντρο είμαστε εμείς και τα υπαρξιακά μας ερωτήματα απαντώνται από εμάς τους ίδιους.  Η αλήθεια κείτεται εντός. Οι μονόκεροι, τα τσουβάλια χρυσού στο τέλος του ουράνιου τόξου, οι ερινύες με το βούρδουλα όπως επίσης οι αστικοί μύθοι και οι θρύλοι των λαών, μπορούν κάλλιστα να διατελέσουν όμορφες και περιγραφικές ιστορίες εκτός. Σε ένα πάσο ενός μπαρ παραδείγματος χάριν, αφού πρώτα σηκώσουμε τα ποτήρια μας και πιούμε στην αυτοβελτίωση και τον αυτοσεβασμό. 

Διαβάστε περισσότερα...

ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ Chris CA: "To Greturn και η Μεγάλη Ιδέα του 2014"

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουμε γίνει μάρτυρες πάμπολλων διαφορετικών απόψεων, τόσο εγχώριων όσο και διεθνών, με θέμα την δεινή οικονομική θέση που βρίσκεται η χώρα. Άλλες απόψεις είχαν υπόβαθρο την γνώση και τον ορθολογισμό, και άλλες την ιδεοληψία και τον συναισθηματισμό, με τις τελευταίες να είναι περισσότερο ευκολοχώνευτες από την πλατιά μάζα αφού δεν απαιτούν την ύπαρξη της παραμικρής σταγόνας γνώσης από τον ωκεανό πληροφοριών στον οποίο κολυμπάμε. 

Παρά την ροπή προς τον ορθολογισμό του υποφαινόμενου, αυτό το άρθρο αναγνωρίζει την ανάγκη για ένα πάντρεμα μεταξύ λογικών και συναισθηματικών κριτηρίων ως πυξίδα για το μέλλον των οικονομικοπολιτικών αποφάσεων από εδώ και πέρα. Ζούμε σε μια κοινωνία που η ιδεοληψία είναι πανίσχυρη με τα περισσότερα συνθήματα, απόψεις και διλήμματα να προέρχονται από προηγούμενος αιώνες ή δεκαετίες και ουδεμία σχέση να έχουν με το σημερινό παγκόσμιο status quo. Επειδή όμως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, η ίδια κοινωνία φαίνεται να εισέρχεται απότομα στην σφαίρα του ορθολογισμού με την παγκόσμια σκηνή να (μας) αλαλάζει με κάθε τρόπο: Ladies and Gents, welcome to the real world. 

Μία από τις πιο θανατηφόρες και επικίνδυνες λέξεις που έχουν ακουστεί στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδας είναι το Grexit. Εμπνευστές του ήταν δύο οικονομολόγοι της Citigroup, o Willem Buiter και ο Ebrahim Rahbari, οι οποίοι έδιναν περίπου 90% στην πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το κοινό ισχυρό νόμισμα. Ευτυχώς για εμάς, εάν στη Citi ήταν τόσο καλοί στις προβλέψεις μπορεί να είχαν αποφύγει την ντροπιαστική κρατικοποίηση του 2008 από το αμερικανικό δημόσιο. Δυστυχώς για εμάς, πολλοί εγχώριοι οικονομολόγοι και πολιτικοί ταλιμπάν ασπάστηκαν την άποψη με ανυπολόγιστη ζημιά στο τομέα του εμπορίου. Τολμώ να πω ότι αν είχε επιβεβαιωθεί η προφητεία της Citi, οι συνέπειες και οι πληγές για την Ελλάδα θα ήταν τόσο μεγάλες ώστε η χώρα θα χρειάζονταν δεκαετίες για να συνέλθει, αν ποτέ τα κατάφερνε. Σε γενικές γραμμές πάντως, ήταν μια αίολη μη ρεαλιστική θεωρία για ένα απλό λόγο: Δεν ήταν προς το συμφέρον κανενός εντός της Ευρωζώνης.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ούτε ότι παίζεις με τα σπίρτα στην πυριτιδαποθήκη, ούτε ότι χαϊδεύεις χειροβομβίδες και χαμογελάς όπως πρότειναν νεόκοποι πολιτικοί αστέρες. Μια ματιά στις επιπτώσεις της κυπριακής οικονομίας περίπου ένα χρόνο μετά το μπαμ θα σας πείσει για την ορθότητα των συναισθηματικών τσαμπουκάδων σε περιόδους κρίσης. Κάποιος εύλογα θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν μια οικονομικοπολιτική εξέλιξη να μην είναι προς το συμφέρον κανενός αφού σχεδόν τα πάντα στη ζωή είναι zero sum games (παιχνίδια με μηδενικό αποτέλεσμα). Πιθανώς, κερδισμένοι από μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν μονάχα τρίτοι ισχυροί πόλοι όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, όπου τα εθνικά τους νομίσματα θα ανακτούσαν μέρος της χαμένης τους αίγλης και ισχύς. Όσο για το πολυθρύλητο εγχώριο ‘λόμπι της δραχμής’, πιστεύω ότι αν χυθεί ένα καζάνι με υδροφθορικό οξύ σε ένα γεμάτο δωμάτιο με κόσμο, τότε απλά πεθαίνουν όλοι, ακόμα και αυτοί που νομίζουν ότι διαθέτουν την κατάλληλη στολή προστασίας. 

Κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα αποφασίσει ποτέ το άλμα στο κενό, αφού το κίνητρο της αυτοσυντήρησης είναι πάντα το πιο ισχυρό, ούτε κάποιοι ξένοι εκλεγμένοι θα αποφασίσουν να φιτιλιάσουν την ευρωπαϊκή ευμάρεια με ένα ηχηρό ‘Gret out of here’.

Ως απάντηση στα παραπάνω αρνητικά σενάρια ήρθε το Grecovery του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά ως λάβαρο για την απαρχή θετικής ψυχολογίας και σκέψης γύρω από την Ελλάδα. Το μότο είναι στη σωστή κατεύθυνση μαζί με το Greek success story σε επίπεδο PR και τουρισμού, αρκεί να συνοδεύονταν και με τα ανάλογα πρακτικά απτά αποτελέσματα. Το να πηγαίνει Έλληνας πρωθυπουργός στην Κίνα και να μιλάει για ελληνικό success story, είναι σαν να πηγαίνουν έλληνες ποδοσφαιρικοί παράγοντες στη Βρετανία για να μιλήσουν για το εύ αγωνίζεσθαι. Ανέκδοτο, δηλαδή.

Η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας έχει έντονα σημάδια πατριωτισμού αλλά και ορθολογισμού, κάτι που έλειψε τόσο από την διακυβέρνηση επί Κ. Καραμανλή όσο και από αυτή επί Γ. Παπανδρέου. Ένα μείγμα (δεξιάς) ιδεοληψίας και (οικονομικού) πραγματισμού. Τα προηγούμενα χρόνια, το τρίπτυχο κρατισμός – νιρβάνα - ανομία οδηγούσε τους πεφωτισμένους ηγέτες του τόπου με την ίδια ζέση που οδηγεί και τους περισσότερους ηγέτες της σημερινής αντιπολίτευσης. Για να μην περάσει το νόημα ότι αυτό το άρθρο πλέκει το εγκώμιο της τωρινής πολιτικής ηγεσίας ως γνήσιο εκπρόσωπο της Realpolitik, απλά θα υπενθυμίσω τους καθαρά συναισθηματικούς χειρισμούς του Α. Σαμαρά επί πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη που οδηγούν στη διαφαινόμενη πολιτική ήττα από τα Σκόπια για το θέμα της ονομασίας. Όπως είχε πει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ‘δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια. Υπάρχουν μόνο εθνικά συμφέροντα’.

Τις τελευταίες εβδομάδες διαρρέεται στον Τύπο, ότι επίκειται τους επόμενους μήνες, η επιστροφή του ελληνικού κράτους στo παλκοσένικο των χρηματαγορών, κάτι που έστω και αν γίνει αρχικά για λόγους εντυπωσιασμού θα σημάνει σταδιακά το τέλος της εποχής των μνημονίων και την μερική αποδέσμευση από την κηδεμονία της τρόικας. Το Greturn όμως στις αγορές δεν θα σημαίνει τίποτα περισσότερο παρά ένα νέο κύκλο ακριβού δανεισμού αν δεν συνοδευτεί με φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις με αιχμές του δόρατος τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσήλωση στην εισαγωγή τεχνολογίας σε όλους τους τομείς. Μετά από δεκαετίες έντονου κρατικού παρεμβατισμού και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, ήρθε η ώρα για την απαρχή της επιστροφής της χώρας στην παγκόσμια ελίτ μέσω ενός νέου μοντέλου. Ο καπιταλισμός εφαρμόζεται επιτυχημένα σε χώρες όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Νορβηγία και η Γερμανία, έστω και με διαφορετική μορφή. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας Χάρτης για την δημιουργία ενός ‘Ελληνικού καπιταλισμού’ με τις συνθήκες να είναι πιο ώριμες από ποτέ. 

Ως ποδοσφαιρόφιλος, αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε οικονομικά στο σημείο ζερό, μηδέν, στο σημείο καμπής που βρεθήκαμε μετά την ήττα από την Φιλανδία με 5-1 τον Σεπτέμβριο του 2001. Με ένα καλό διαφορετικό σχέδιο και με στιβαρή ηγεσία, η ομάδα πέτυχε το απόλυτο comeback και μόλις 3 χρόνια αργότερα αναρριχήθηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Η Νορβηγία μέσα σε λίγες δεκαετίες μετατράπηκε από χώρα ψαράδων, στην χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο παγκοσμίως. Impossible is nothing. 

Ο μακροπρόθεσμος στόχος δεν πρέπει να είναι απλά να απαλλαγούμε από τον δανεισμό των Γερμανών ή οποιουδήποτε άλλου. Η ελληνική Μεγάλη Ιδέα του 2014 θα πρέπει να είναι να φτάσουμε στο σημείο να δανείζουμε εμείς τους Γερμανούς. Χρειάζεται ορθολογισμό αλλά και θετικά συναισθήματα. Χρειάζεται κόπο και προσήλωση. Χρειάζεται τεχνογνωσία και ελευθερία. Θα γίνει. Σε κάποιους θα ακουστούν ουτοπικά όλα αυτά, αλλά ‘αν κοιτάς τα αστέρια θα φτάσεις το ταβάνι σου. Αν κοιτάς το ταβάνι, μάλλον θα μείνεις στο πάτωμα’.

Chris CA

Διαβάστε περισσότερα...

Miss Izzy - "Την ελευθερία τη βρίσκεις μόνο στην πάλη γι' αυτήν."

Ελευθερωνόμαστε κύριοι. Στη δύση του έτους ελευθερωνόμαστε. Οι πολύ δύσκολες καταστάσεις προσφέρουν τα εξής: Καταρράκωση, ενδυνάμωση αναγκαστική ή συνδυασμό και των δύο. Εκεί παίζονται όλα τα στοιχήματα και όταν λέω «εκεί» εννοώ στη φάση που βρίσκεται ο καθένας. Τυχεροί αυτοί που ξαναγεννιούνται σαν τον Φοίνικα από τη στάχτη, άτυχοι οι υπόλοιποι που παραμένουν  σε αυτή. 

Οι αλλαγές ήταν πάντα μέρος του παιχνιδιού αλλά αυτή η φορά είναι διαφορετική.  Η πιεσμένη καθημερινότητα που δεν αφήνει περιθώρια και δεν επιτρέπει λάθη, θέλοντας και μη ανασύρει ιστορίες που πρέπει να κλείσουν, γυρίζει σελίδες, καταρρίπτει θεωρίες στο πέρασμα του ενός δευτερόλεπτου στο άλλο, λιμάρει τα πόδια αιώνιων θρόνων που τρίζουν στο υπόβαθρο και σε γενικές γραμμές ξεσκεπάζει ανθρώπους και προσωπικότητες. 

Όλοι μας έχουμε στα βάθη της ντουλάπας μας μυστικά ή περιπτώσεις που θέλουμε να θάψουμε κάτω από τον ήλιο. «Ουδείς αναμάρτητος» λένε κάποιοι και κουνάνε το κεφάλι. Δεν είναι η αποκάλυψη του αιώνα αυτή, ένα κοινό μυστικό μεταξύ μας είναι, όπως τόσα άλλα.

Τι γίνεται όμως όταν πια δεν υπάρχουν κρησφύγετα, βαριά μπαούλα με κλειδαριές που δεν έχουν κλειδί, όταν φτερούγες δικών μας ανθρώπων αδυνατούν να μας καλύψουν όπως όταν ήμασταν παιδιά;  Τι γίνεται όταν μια ανακοίνωση αλλάζει τις ζωές μας στη στιγμή; Όταν ένα τηλεφώνημα, όταν η φωνή που ακούμε μέσα από κύματα μας μεταφέρει χιλιόμετρα ψηλά στον ουρανό και ύστερα μας αφήνει να σπάσουμε σαν ένα ποτήρι που γλίστρησε μέσα από τα χέρια μας; Δραματική η τοποθέτηση της ρητορικής μου ερώτησης.

Ελευθερωνόμαστε κύριοι. Οι επιλογές παύουν να είναι αναρίθμητες και το πεδίο είναι πλέον ξεκάθαρο. Μας δίνεται η ευκαιρία να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους τις πραγματικές ιδιότητες μας. Ανακόπτουμε τις ελαφρότητες και τα υπερφίαλα  που μας πλασάρουν οι ματαιόδοξοι και καλούμε αυτούς σε έναν αγώνα ελληνορωμαϊκής πάλης. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση απαγορεύονται.

Η μάχη κρίνεται στα βλέμματα, στη στάση που έχουμε απέναντι στα πράγματα, στην αντοχή και στα ακλόνητα πειστήρια της διαδρομής μας έως τώρα.

Τι κι αν πέσαμε στην πορεία; Ο νικητής παραμένει πάντα εκείνος που δεσπόζει πάνω από το κεφάλι μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Miss Izzy - Mύθος ή Πραγματικότητα;

Τόσα χρόνια πίστευα πως οι μόνοι δράκοι με τους οποίους πρέπει να παλέψω, είναι οι δράκοι οι εσωτερικοί, οι πιο προσωπικοί. Αυτοί που μυστικιστικά αναπνέουν και σε γαργαλούν στο κέντρο του στήθους με τις οξείες σπίθες που βγάζουν όταν δυσανασχετούν. Εντάξει... εξέλιξα το μικρό διαβολάκι της συνείδησης και το έκανα τέρας με δέρμα αδιαπέραστο και «αγρόικιο». Μα το έκανα για σένα! Για να μπορέσεις εσύ που με διαβάζεις να δημιουργήσεις λίγο πιο δυναμικές εικόνες, να φύγει το μάτι σου κι ενώ κοιτάς μπροστά, το εύρος της όρασης σου να δρασκελίσει τα φυσιολογικά όρια, να δραπετεύσει. Να είμαστε για μια στιγμή μονάχα, στο ίδιος μήκος. Θα επικεντρωθώ ολοσχερώς σε αυτό που έχω στο μυαλό μου. Θα εκφραστώ ενστικτωδώς, χωρίς ευθείες και μοιρογνωμόνια. Θα κάνω μια αριστοτεχνική βουτιά με το κεφάλι μέσα σε μια μεγάλη αλήθεια...       Οι δράκοι ζουν. 

Τώρα που μεγαλώνω και αρχίζω να κουράζομαι με τις αυλαίες και τις παραστάσεις που έστηνα και αποφάσισα πως την βρίσκω περισσότερο με τα παρασκήνια, καθοδόν λοιπόν προς τα "απόκρυφα", συνειδητοποίησα πως την κουίντα την έχουν κατακλίσει μικροί πράσινοι δράκοντες με δόντια κοφτερά σαν λεπιδούλες. Πρόσεξε, αυτοί είναι οι θεατές του έργου. Είναι οι «θαυμαστές». Είναι αυτοί που μένουν ως το τέλος για το αυτόγραφο.

Βάλε εσύ το ονοματάκι σου, γράψ’το μου, στόλισε το και δώσ’το μου να το κρεμάσω σε περίοπτη θέση στο μεγάλο μπουντρούμι που είμαι κλεισμένος. Και να είσαι σίγουρη θα σε θυμηθώ όταν λυγίσω τα σίδερα και έρθω να σε βρω. Βεβαίως και είμαι ανασφαλής. Μια ζωή την έζησα ανάμεσα σε τοίχους από πέτρες. Οι εικόνες μου πάντα χωρίζονταν με μαύρες κάθετες και οριζόντιες γραμμές, τα κάγκελα. Ο έξω κόσμος στο μυαλό μου ήταν τετράγωνα και έτσι ακαλλιέργητος και πρωτόγονος όπως ήμουν, δεν καταλάβαινα πως αν τα ενώσω, θα σχηματίσω ένα σύνολο. Έμαθα λοιπόν να βλέπω δέντρα και όχι δάση. Έμαθα να σκέφτομαι ρηχά, «κοντά». Το βάθος ήταν μια έννοια γριφώδης. Θα με ρωτήσεις πως δραπέτευσα. Είναι απλό… από σπόντα. Ήρθες εσύ ανόητε ελεύθερε και νόμιζες πως μπορείς να με εξημερώσεις. Πολλές φορές μου άνοιξες μόνος σου την πόρτα, δεν χρειάστηκε να γκρεμίσω ούτε τούβλο. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι, μα καλά… δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ήμουν κλεισμένος; Αυτή η αλαζονεία σου ελεύθερε κι ανόητε, με κάνει έξαλλο. Ανεβάζω θερμοκρασία και σε καίω. Γιατί; Γιατί ήρθες και μου χάλασες τη βολή μου. Μου πήρες ο,τι είχα και δεν είχα. Την άγνοια μου, την πέτρινη ασφάλεια μου, τα δεσμά μου, το περιορισμένο όραμα μου. Ήθελες να με κάνεις σαν εσένα. Εμένα, τον άσχημο απαιδαγώγητο και χοντρόπετσο δράκο. Πώς τολμάς;

Αν μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις των ανθρώπων, κάτι μέσα μου μου λέει πως την στιγμή που το σαγόνι μου θα ακουμπούσε στον ώμο του άλλου για να «κλειδώσει» η αγκαλιά, θα βούιζε ο παραπάνω μονόλογος στο αυτί μου σαν κουνούπι. Η υπεράσπιση του αδικημένου. Το θύμα της άσπλαχνης κοινωνίας, αυτή η μαύρη μοίρα, ο εκδικητικός καβαλάρης που κόβει κεφάλια γιατί μόνο αυτό του έμαθε η ζωή. Πάρ’του τα σπαθιά, βγάλ’του την πανοπλία και παρατήρησε τον σαστισμένο να μην αντέχει τη γύμνια του.  

Και εκεί, σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεται το λάθος…

Τρελαίνεσαι που σε σκεπάζω και σε καλύπτω, με μαχαιρώνεις.                                             Εξοργίζεσαι που σε αγκαλιάζω και με σκοτώνεις. 

Με χειροκροτείς την ώρα της υπόκλισης και μέχρι να σηκωθώ η φλόγα από το στόμα σου με έχει ήδη περικυκλώσει. 

Θα μπορούσε να το λέει και η Χαρούλα άλλωστε: «Οι δικοί μου δράκοι οι πιο σκοτεινοί, είναι αυτοί που ζουν κοντά μου, τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ, τους ανοίγω την καρδιά μου».

Διαβάστε περισσότερα...